EP.8
คำทำนาย
“สิ่ง …สิ่งนั้นอยู่กับพวกมัน”
หลังจากการพินิจใจจอมมารจ้องนิ่งบนโต๊ะที่เคยมีร่างสูงนอนอยู่แต่บัดนี้เหลือเพียงความว่างเปล่า การหายตัวของเด็กหนุ่มวีสลี่ย์เป็นที่น่าตกใจของเหล่าผู้เสพความตายมาก พวกเขามองหน้ากันอย่างวิตก ที่ทำนักโทษหลุดออกไปได้ นั่นหมายถึง…พวกเขาอาจจะถูกลูกหลงจากอารมณ์อันเกรี้ยวโกรธนี้ แทนพ่อหนุ่มวิสลี่ย์ ที่พึ่งหายตัวไปก็เป็นได้...!
แต่ที่น่าแปลกใจมากเพราะศูนย์บัญชาการลับแห่งนี้อยู่ภายใต้คาถาป้องกันการหายตัว เว้นเสียแต่ว่าจะหายตัวไปด้วยกุญแจนำทาง
จอมมารทุบโต๊ะด้วยโทสะ เหล่าผู้เสพความตายสะดุ้งด้วยความหวาดกลัว และทั้งห้องก็ตกอยู่ในความเงียบ จนแทบไม่ได้ยินแม้เสียงลมหายใจ
“เหล่าสมุนผู้ซื่อสัตย์ทั้งหลายเรามีปาร์ตี้กันคืนนี้…” รอยยิ้มเหี้ยมเกรียมปรากฏบนใบหน้าคล้ายงูอย่างน่าสยดสยองก่อนจะพูดต่อด้วยเสียงที่ดังขึ้นราวกลับเป็นคำสั่งประหาร!
“ที่บ้านโพรงกระต่าย…” สิ้นเสียงจอมมาร เหล่าสมุนก็แยกย้ายออกจากห้องประชุมทันที จุดหมายคือ ...บ้านโพรงกระต่าย
ณ คฤหาสน์กลางป่า
เฮอร์ไมโอนี่ลืมตาขึ้นมาบนเตียงนุ่มขนาดใหญ่ และผ้าคลุมสีเลือดหมูดูหรูหรา ภายในห้องขนาดกลาง ที่ตกแต่งอย่างประณีตด้วยเครื่องเรือนโบราณมากมาย เธอลุกขึ้นเดินสำรวจไปรอบๆ ห้องอย่างระแวงใจก่อนจะเปิดประตูเดินออกจากห้องทั้งชุดนอนเมื่อคืนวาน
ก็เจอเข้ากับหญิงชราหน้าตาเหี่ยวย่นไปตามกาลเวลา อายุไม่ทราบแน่ชัดแต่เธอคาดว่า คงมากกว่า ศ.ดัมเบิลดอร์ แน่นอน ด้วยสัญชาตญาณเธอชักไม้กายสิทธิ์ออกมาก่อนจะจ้องตาหยั่งเชิงบุคคลตรงหน้าด้วยสายตาแบบเดียวกับที่ ศ.มักกอนากัลป์ ใช้บ่อยๆ
แต่เฮอร์ไมโอนี่ก็ได้รับเพียงเสียงถอนหายใจเบาๆ ตามด้วยเสียงที่แหบพร่าที่เธอคุ้นเคยเพราะได้ยินมาไม่ต่ำกว่า 2 ครั้ง แต่ครั้งนี้น้ำเสียงเต็มไปด้วยความอบอุ่นกว่าทุกครั้ง
“คงหิวแล้วสินะ มาสิ ฉันเตรียมอาหารเช้าไว้แล้ว” ก่อนจะเดินลงบันไดไป
เมื่อมาถึงโต๊ะอาหารภายในห้องครัวเล็กๆ สำหรับไว้รับแขก เธอไมโอนี่ก็ถามขึ้นด้วยความสงสัยทันที
“คุณคือบาธิลดา แบ็กช็อต นักประวัติศาสตร์ผู้โด่งดังคนนั้นรึป่าวคะ?” เธอถามหญิงชราขณะกำลังจัดการอาหารตรงหน้าอย่างหิวโหย
“ไม่ใช่หรอกเด็กน้อย ฉันชื่อเมแกน เพฟเวอร์เรลล์ เป็นแค่เพื่อนสนิทของเธอ หึหึ…ถึงแม้หน้าตาเราจะคล้ายกันแต่เราไม่ได้มีความสัมพันธ์กันทางสายเลือดหรอกนะ” เฮอร์ไมโอนี่พยักหน้าอย่างเข้าใจก่อนจะถามต่อเพื่อไขข้อสงสัยภายในใจ
“เอ่อ คือคุณเมแกนคะ หนูสงสัยว่า??”
“ว่ามาเด็กน้อย”
“หนูมาที่นี่ได้ยังไง?” หญิงชรายิ้ม ในมือกุมถ้วยชาไว้แน่นเพื่อรับไออุ่นจากมัน
“ฉันเป็นคนพาเธอมาที่นี่เอง”
“เพื่ออะไรคะ.. คือหมายถึง คุณต้องการอะไรจากหนู?”
หญิงชราสูดดมกลิ่นชาในมือก่อนจะเงยหน้ามองเด็กสาวด้วยสายตาจริงจัง
หญิงชราสูดดมกลิ่นชาในมือก่อนจะเงยหน้ามองเด็กสาวด้วยสายตาจริงจัง
“ฉันอยากให้เธอช่วย…มีเพียงแค่เธอเท่านั้นที่สามารถหยุดยั้งการกระทำอันเลวร้ายที่กำลังจะเกิดขึ้นในไม่ช้านี้ได้…” หญิงชราไม่อ้อมค้อมเข้าประเด็นทันที
เฮอร์ไมโอนี่นั่งฟังอย่างตั้งใจกับคำขอร้องของหญิงชรา อย่างน้อยๆ หญิงชราก็มีบุญคุณ ..ไม่ปล่อยให้เธอนอนหนาวตายในป่าที่มีแต่สัตว์ร้ายคอยจ้องจะกินเธออยู่เต็มป่า และยังดูแลเธอเป็นอย่างดีด้วย เมื่อคู่สนทนาตั้งใจฟังอย่างสนใจหญิงชราจึงเข้าเรื่องทันที
“ช่วยออกตามหา ‘เครื่องรางยมทูต’ อีกสองชิ้นที่เหลือ กลับมาให้ฉันได้มั้ย??” เฮอร์ไมโอนี่ตกใจกับคำขอของหญิงชราจนเกือบทำส้อมหลุดมือ ก่อนจะเอ่ยปากถามเพื่อความแน่ใจ
“คุณหมายถึงเครื่องราง ในหนังสือนิทาน ‘บีเดิ้ล ยอดกวี’ รึป่าวคะ??”
“ใช่แล้วล่ะเด็กน้อย”
นี่มันเรื่องใหญ่เกินไปแล้ว หญิงสาวคิดในใจ หญิงชราอยากให้เธอตามหาเครื่องรางยมทูตเพียงลำพังอย่างนั้นหรือ และเจ้าแห่งศาสตร์มืดก็ต้องการมันเพื่อที่เขาจะได้เป็น ‘นายแห่งยมทูต’ อีก
นี่มันเรื่องใหญ่เกินไปแล้ว หญิงสาวคิดในใจ หญิงชราอยากให้เธอตามหาเครื่องรางยมทูตเพียงลำพังอย่างนั้นหรือ และเจ้าแห่งศาสตร์มืดก็ต้องการมันเพื่อที่เขาจะได้เป็น ‘นายแห่งยมทูต’ อีก
“นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน!!” เธอเริ่มโวยวายแต่เมื่อเห็นสายตาเชิงขอร้องจ้องกลับมาก็โวยวายต่อไม่ออก จู่ๆ เฮอร์ไมโอนี่ก็รู้สึกเอะใจกับจำนวนเครื่องรางที่หญิงชราพูด มันมี 3 ชิ้น ตามตำรานิทานคือ ไม้กายสิทธิ์เอลเดอร์ หินชุบวิญญาณ และผ้าคลุมล่องหน แต่หญิงชราบอกว่าต้องการอีก 2 แสดงว่า..
“อีก 2 ชิ้น งั้นตอนนี้คุณก็มี 1 ชิ้นในครอบครองใช่มั้ยคะ?” เฮอร์ไมโอนี่ถามด้วยความหวัง ที่ว่าอย่างน้อยๆ เธอก็หาอีกเพียง 2 ชิ้นเท่านั้น หญิงชราเอื้อมมือมาสัมผัสล็อกเก็ต ที่ห้อยบนคอของเด็กสาว เธอมองตามมือหญิงชราลงมาที่ล็อกเก็ต
“มันอยู่ที่นี่ …หินชุบวิญญาณ” เฮอร์ไมโอนี่มองหน้าหญิงชราด้วยความประหลาดใจ
“เธอคงแปลกใจสินะ …ฉันคือทายาทของตระกูลเพฟเวอร์เรลล์ ที่เก่าแก่ และเป็นเจ้าของคนปัจจุบันของ ‘เครื่องรางยมทูต’…”
หญิงชราเล่าว่าตนคือทายาทที่มีสายเลือดของต้นตระกูลเพฟเวอร์เรลล์ ไหลเวียนอยู่ และเป็นผู้เก็บรักษา ‘เครื่องรางยมทูต’ แต่เครื่องรางทั้งสองชิ้นบัดนี้กลับหายไปอย่างลึกลับ
ไม้กายสิทธิ์เอลเดอร์ ถูกขโมยไปจากคฤหาสน์เพฟเวอร์เรลล์ โดยฝีมือของพ่อมดผู้ยิ่งใหญ่ ‘เกลเลิร์ต กรินเดลวัลด์’ หลานชายของ ‘บาธิลดา แบ็กช็อต’เพื่อนสาวคนสนิทของเธอเอง ส่วนผ้าคลุมล่องหนเป็นของตกทอดมาจากท่านทวด ‘อิกโนตัส เพฟเวอร์เรลล์’ เจ้าของเดิมโดยผ้าคลุมได้ตกทอดให้กับบรรดาลูกๆ ของเขาจน ในที่สุดก็เกิดการสูญเสียครั้งใหญ่ของคนในครอบครัวไปกับสงครามระหว่างกรินเดลวัลด์ และดัมเบิลดอร์
ผ้าคลุมล่องหนจึงถูกส่งมอบมายังเธอทายาทเลือดบริสุทธิ์เพียงคนเดียวที่เหลืออยู่ เธอเฝ้าเก็บรักษาเครื่องรางทั้งหมดอย่างดีตามคำทำนายที่ว่า ‘เครื่องรางทั้งสามชิ้นหากตกไปอยู่ในมือของความชั่วร้ายมันจะทำลายทุกอย่างที่ดีงาม’ และเธอก็เป็นผู้เฝ้ามองรอให้ผู้นำฝ่ายมืดมาขโมยมันไป เธอเฝ้ารอจนความสิ้นสุดของการรอคอยได้หมดลงร่างกายที่เริ่มล่วงโรย ในวันเกิดของหลานชายเธอได้ยกผ้าคลุมล่องหนให้เป็นของขวัญวันเกิดกับเขาพร้อมกำชับว่าให้ดูแลมันเป็นอย่างดี
เมื่อฟังมาถึงตอนนี้เธอช่างดูคล้ายกับ ศ.ดัมเบิลดอร์มากเหลือเกินในความรู้สึกของ เฮอร์ไมโอนี่
หญิงชรารอคอยหมากตัวสำคัญให้ปรากฏแต่ก็ไร้วี่แวว กระแสข่าวว่ากันว่า มีพ่อมดผู้ชั่วร้ายกว่า กรินเดลวัลด์ แต่หลังจากนั้นไม่นานเขาก็สิ้นอำนาจลงเพราะเด็กทารกน้อยเพียงคนเดียว
“ตอนนั้นฉันรู้สึกโล่งใจมาก ให้ตายสิใครๆ ก็ต้องคิดว่าเขาน่ะตายไปแล้ว” ถึงตรงนี้เฮอร์ไมโอนี่หวนนึกถึงเพื่อนของเธอขึ้นมา ‘เด็กชายผู้รอดชีวิต’
“เพื่อนของเธอ ใช่ๆ นั่นเขาเป็นตำนานเลยล่ะ” หญิงชราเปลี่ยนสีหน้าเป็นเข้มขรึมทันที
“ผ้าคลุมล่องหน มันหายไปในช่วงเวลานั้น…” เฮอร์ไมโอนี่พอจะปะติดปะต่อเรื่องราวได้แล้ว ก่อนจะนึกย้อนถามถึงคำทำนาย
ในคำทำนายกล่าวไว้ว่า
‘ในยามที่จันทราแห่งรัตติกาลดวงที่สองปรากฏ ผู้ครอบครองเครื่องรางจะนำพาทั้งความสว่าง และความมืดกลับมาอีกครั้ง’
“นั่นหมายถึง …ถ้าจอมมารได้มันไป ไม่จริงน่า!!”
“มันเป็นความจริงเด็กน้อย พวกเขากำลังตามหา …และเป็นโชคดีที่เขายังไม่ได้มันไป” เฮอร์ไมโอนี่เผลอกำล็อกเก็ตแน่น หญิงชรามองหน้าเด็กสาวตรงหน้าด้วยความหวัง
“แล้ว มันมาอยู่ที่ฉันได้ยังไงคะ …เอ่อ หมายถึงหินชุบวิญญาณน่ะ” หญิงชราลุกขึ้นจากโซฟาและเดินอย่างเลื่อนลอยไปที่หน้าต่างบานหนึ่งที่ถูกเปิดไว้ในห้องนั่งเล่น
“วันที่ฉันถูกตามล่า แน่นอน โดยคนที่คุณก็รู้ว่าใคร ฉันให้ของสำคัญกับเขาคนนั้นและจากไป” ห้องทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบอย่างกะทันหัน
“…เขาคือหนึ่งในแฝดตระกูลวีสลี่ย์” พลางทอดสายตาออกไปไกลด้วยความรู้สึกผิด
“คุณรู้เรื่องเขา?!” เฮอร์ไมโอนี่รู้สึกเหมือนได้รับแสงสว่างที่หัวใจเมื่อได้ยินเรื่องราวของเขา …เฟร็ด
“ใช่ ..ฉันทำให้เขาตกอยู่ในอันตราย”
“ตอนนี้เขาหายตัวไปเพราะผู้เสพความตายก็จริงน่ะสิ…”
เฮอร์ไมโอนี่ก้มหน้าซ่อนน้ำตาที่ค่อยๆ เอ่อล้นออกมาแต่ก็ไม่อาจพ้นสายตาของหญิงชราไปได้เธอกำลังจะเดินไปปลอบเด็กสาว แต่ความผิดปกติภายนอกบางอย่างกลับดึงความสนใจของหญิงชราให้เธอเดินกลับมาที่หน้าต่าง
“นั่นไง!!...”
“อะไรคะ…เกิดอะไรขึ้น?” เฮอร์ไมโอนี่รีบเช็ดน้ำตาและลุกขึ้นเดินไปหาหญิงชราด้วยความรวดเร็วเธอมองออกไปข้างนอกหน้าต่าง ก่อนที่ดวงตาสีน้ำตาลคู่สวยจะเบิกกว้าง และกลับมาสดใสอีกครั้ง…
..........................................................................................................
คฤหาสน์ เพฟเวอร์เรล
คฤหาสน์ เพฟเวอร์เรล
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น