EP.2
ของขวัญแด่เธอ...
ในร้านเกมส์กลวีสลี่ย์ แน่นขนัดไปด้วยบรรดาเด็กน้อย ที่กำลังสนุกสนานกับของเล่นสุดประหลาดรูปร่างแปลกตา และผลลัพธ์ที่ชวนหัวหรือน่ารังเกียจ ที่อัดแน่นอยู่บนชั้นวางของในร้านเต็มไปหมด และแน่นอนมันเป็นผลงานการทดลอง(ลองผิด ลองถูก) ของฝาแฝดวีสลี่ย์นั่นเอง
ขณะที่ทั้งสองกำลังง่วนอยู่กับการดูแลบรรดาลูกค้าจอมซน พวกแฮร์รี่ก็เดินเข้ามาในร้าน
สองแฝดลงจากชั้นสองมาต้อนรับพวกเขาทันที โดยเฟร็ดทักทายพวกเขาก่อนเป็นคนแรกอย่างร่าเริง
สองแฝดลงจากชั้นสองมาต้อนรับพวกเขาทันที โดยเฟร็ดทักทายพวกเขาก่อนเป็นคนแรกอย่างร่าเริง
“ฮายย!! อา-รุณ-สวัสนะ เชิญเลยๆ ที่นี่มีของที่นายต้องการแน่ๆ แฮร์รี่” ก่อนจะเดินหายเข้าไปหลังร้าน ขณะที่รอนกำลังต่อรองราคาพลุทุกเทศกาลกับจอร์จอย่างไม่ลดละ
“อันนี้เท่าไหร่??”
“4 เกลเลี่ยน” ชายร่างสูงผมแดงเอ่ยออกมาขณะกำลังเอื้อมหยิบขนมให้เด็กชายตัวน้อยที่กำลังเขย่ง อย่างเอาเป็นเอาตาย
“เฟร็ดลดหน่อยน่า…”
“ฉันจอร์จ!! และฉันจะไม่ลดให้นายแน่นอน”
“เอ้อ ..จอร์จฉันเป็นน้องพี่นะ”
“8 เกลเลี่ยน!!!” จอร์จยักคิ้วให้อย่างกวนๆ ก่อนจะเดินไปดูแลลูกค้าของเขาต่อ
“จอร์จ!!!!”
“16เกลเลี่ยน!!!!”
และเช่นเดียวกันกับราคาที่สูงขึ้นเรื่อยๆ จนแฮร์รี่ที่ยืนอยู่ข้างๆ ถึงกับหัวเราะออกมาด้วยความสนุกสนานกับการโต้เถียงกันของพี่น้องคู่นี้
“มาเถอะไปดีกว่า…” รอนเดินมาหาแฮร์รี่ด้วยใบหน้าเหี่ยวเฉา
เฮอร์ไมโอนี่ ที่ดูจะไม่ค่อยสนใจของเล่นพิสดารอะไรพวกนี้ไปกว่าหนังสือสองสามเล่มในมือของเธอ
เธอเดินเรื่อยๆ ไปตามทางเดินที่เชื่อมไปยังชั้นสอง ร่างบางเจอเข้ากับของเล่นน่าสนใจชิ้นหนึ่ง ...มันมีแรงดึงดูดบางอย่างที่ทำให้เธออยากเข้าไปสัมผัสมันเหลือเกิน ราวกับว่าเธอกำลังโดนคาถา...!
บนชั้นวางตรงหน้าเธอ มันคือสร้อยคอล็อกเก็ตทรงกลม รูปต้นบีช ...ต้นไม้ริมทะเลสาบที่เธอมักจะไปนั่งอ่านหนังสือเงียบๆ คนเดียว หรือเมื่อเธอรู้สึกหงุดหงิดจากใคร ‘บางคน’ ที่ไม่เคยสนใจเธอเลย เธอก็จะไปที่นั่น มันทำให้เธอคิดถึงช่วงเวลาเหล่านั้นขึ้นมาอย่างประหลาดขณะที่ร่างบางกำลังจมอยู่กับความคิดของตัวเอง
บนชั้นวางตรงหน้าเธอ มันคือสร้อยคอล็อกเก็ตทรงกลม รูปต้นบีช ...ต้นไม้ริมทะเลสาบที่เธอมักจะไปนั่งอ่านหนังสือเงียบๆ คนเดียว หรือเมื่อเธอรู้สึกหงุดหงิดจากใคร ‘บางคน’ ที่ไม่เคยสนใจเธอเลย เธอก็จะไปที่นั่น มันทำให้เธอคิดถึงช่วงเวลาเหล่านั้นขึ้นมาอย่างประหลาดขณะที่ร่างบางกำลังจมอยู่กับความคิดของตัวเอง
เฟร็ดก็โผล่มาด้านหลังของเธออย่างรวดเร็วพร้อมกับส่งเสียงดังๆ ที่ข้างหูเธอ จนร่างบางสะดุ้งหลุดจากภวังค์
“เธอสนใจมันอยู่สินะ” เฮอร์ไมโอนี่ไม่ตอบ และวางมันลงอย่างรวดเร็วก่อนจะเดินหนีออกมาจากชั้นวางของเล่นด้วยท่าทีเคืองๆ เมื่อเห็นดังนั้นเฟร็ดก็รีบเอ่ยขึ้นมาก่อนที่ร่างบางจะเดินหนีเขาไป
“ถ้าอยากได้ฉันยกให้” ร่างบางหยุดชะงัก ก่อนจะหันมาด้วยใบหน้าที่แสดงความสงสัยระคนแปลกใจอย่างชัดเจน
“เธอพูดอะไรนะ??” ราวกลับได้ยินไม่ชัดแต่ ป่าวเลย เธอต้องการจะสื่อว่า ‘เธอพูดอะไรออกมาน่ะรู้ตัวมั้ย’ เธอจ้องชายร่างสูงตรงหน้านิ่ง ชายร่างสูงตรงหน้าพูดย้ำอีกครั้ง
“ให้ฟรีๆ ไม่คิดเงินเลยเอ้า!!” ไม่ว่าเปล่า เฟร็ดจัดแจงคล้องสร้อยคอล็อกเก็ต ลงบนคอระหงของหญิงสาวตรงหน้าทันที
“จะทำอะไรน่ะ!!” เฮอร์โอนี่ตกใจทำท่าจะดึงสร้อยออก แต่เฟร็ดไม่สนใจและยังคงจัดสร้อยให้มันวางตัวอยู่บนคอของร่างบางอย่างสวยงามอีกด้วย
“อันที่จริง …นั่นเป็นของที่ฉันพึ่งประดิษฐ์ขึ้นมาเมื่อคืน เรื่องมูลค่าฉันกับจอร์จเราสองคนเลยยังไม่ได้คิดน่ะ” เฮอร์ไมโอนี่หยิบล็อกเก็ตขึ้นมา และสบตาชายหนุ่มก่อนจะก้มลงมองล็อกเก็ตในมือตัวเองอย่างชั่งใจ
“แต่มัน….” ‘มันดูสวย และดูมีค่าเกินไปน่ะสิ’
“ถือซะว่าเป็นของขวัญวันเกิดเธอละกัน” เฟร็ดชิงพูดตัดหน้าเฮอร์ไมโอนี่ พลางยิ้มร่า ก่อนจะเดินออกจากชั้นวางของเล่นตรงนั้นไป
ทำให้เด็กสาวที่ยืนอยู่ที่เดิม ได้ยินเสียงหัวใจของตัวเองเต้นแรงด้วยความอุ่นใจอย่างน่าประหลาดกับรอยยิ้มอ่อนโยน แม้จะเพียงแว๊บเดียวของชายร่างสูงผมแดงแต่มันก็ทำให้เลือดบนใบหน้าเธอสูบฉีดอย่างแรง… ก่อนจะหวนนึกถึงคำพูดของเขาขึ้นมา
ทำให้เด็กสาวที่ยืนอยู่ที่เดิม ได้ยินเสียงหัวใจของตัวเองเต้นแรงด้วยความอุ่นใจอย่างน่าประหลาดกับรอยยิ้มอ่อนโยน แม้จะเพียงแว๊บเดียวของชายร่างสูงผมแดงแต่มันก็ทำให้เลือดบนใบหน้าเธอสูบฉีดอย่างแรง… ก่อนจะหวนนึกถึงคำพูดของเขาขึ้นมา
“ตายล่ะ!!! วันนี้วันเกิดฉันนี่นา!”
เฮอร์ไมโอนี่ตาโตด้วยความตกใจ ที่ลืมวันเกิดตัวเองได้ ก่อนจะตะโกนออกมาจนคนรอบข้าง สะดุ้งและมองเธอเป็นตาเดียว เธอจึงรีบปลีกตัวออกมาจากตรงนั้นทันทีด้วยความอับอาย
เฮอร์ไมโอนี่ตาโตด้วยความตกใจ ที่ลืมวันเกิดตัวเองได้ ก่อนจะตะโกนออกมาจนคนรอบข้าง สะดุ้งและมองเธอเป็นตาเดียว เธอจึงรีบปลีกตัวออกมาจากตรงนั้นทันทีด้วยความอับอาย
พวกเขาทั้ง 4 คนเดินออกมาจากร้านของเฟร็ดได้ไม่นาน แฮร์รี่ก็สะดุดตาเข้ากับล็อกเก็ตบนคอของเฮอร์ไมโอนี่
“นั่นล็อกเก็ต สวยดีนะ” แฮร์รี่เปรยขึ้นมาเรียกความสนใจให้รอนเป็นอย่างดี
“จริงด้วย ไม่ยักรู้ว่ามะกี้เธอใส่มันนะ??”
“อะ … อะไรกัน ฉันก็ใส่มันมาตลอดแหละ!” เฮอร์ไมโอนี่อธิบายเสียงสูง
“ใครให้พี่มาล่ะ??” จินนี่ถามด้วยท่าทางอยากรู้เช่นเดียวกับชายอีก 2 คน
“ไม่มีใครให้มาทั้งนั้นแหละ…!!” พวกเขาซักไซ้เธออยู่นานรวมทั้งรอนด้วย แต่เธอก็ปฏิเสธว่าใครให้มันมา บอกว่าซื้อมาจากร้านในตรอกไดแอกอน แฮร์รี่และรอนจึงไม่ได้ถามอะไรต่อ ถึงเธอจะปฏิเสธยังไงก็ไม่สามารถรอดพ้นสายตาอันเฉียบคมของจินนี่ ไปได้เธอยิ้มกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะเร่งฝีเท้าเดินเคียงข้างแฮร์รี่ไป…
....................................................................................................
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น