EP.13
ความผูกพัน
หลังจากเหตุการณ์ต่อสู้ที่ดุเดือดผ่านพ้นไป ทุกอย่างในคุกแห่งนี้ก็กลับสู่สภาวะปกติอีกครั้ง ชายชรามองร่างชายฉกรรจ์ที่กำลังหมดสติ สลับกับมองมือปราบหนุ่มด้วยสายตาขอบคุณ
ทุกอย่างกลับไปเป็นเหมือนเดิมยกเว้นแต่สาวผมบลอนด์ ที่ยังนั่งขวัญหนีดีฝ่ออยู่ที่มุมห้องดังเดิม อีวานขยับตัวลุกขึ้นจากพื้นอย่างยากลำบาก ก่อนจะเดินเข้าไปหาหญิงสาวที่กำลังเงยหน้า จ้องมองมาที่เขาอย่างไม่วางตา
“เธอปลอดภัยแล้ว…”
“…?!”
จู่ๆ อีวานก็ทรุดตัวลงนั่งพิงกำแพงข้างๆ เธออย่างหมดแรง และความเจ็บปวดจากบาดแผลเก่า และใหม่ที่ทำให้เขาถึงกับร้องครางออกมาอย่างสุดกลั้น
วีล่าสาวรีบผละออกจากมุมมืด เข้ามาดูอาการมือปราบหนุ่มด้วยความตกใจ เมื่อเห็นบาดแผลที่ซ่อนอยู่ภายใต้กางเกงผ้าเนื้อดีที่ถูกฉีกออกจากกัน เผยให้เห็นแผลที่เกิดจากของมีคมขนาดใหญ่กว่าคืบ
วีล่าสาวเอามือกดบาดแผลไว้หวังจะให้เลือดหยุดไหล แต่ก็ไม่เป็นผล
แควก!!!
“เธอจะทำอะไร…?”
อีวานถามขึ้นเมื่อเขาเห็นสาวผมบลอนด์ ฉีกขากางเกงของเขาออกจนเห็นแผลอย่างชัดเจน เธอเงยหน้ามองเขานิดหนึ่งด้วยใบหน้าที่นิ่งเฉย ก่อนจะ วิ่งไปที่ร่างของชายฉกรรจ์ที่นอนหมดสติ ร่างบางพยายามแกะเสื้อออกจากร่างนั้นอย่างทุลักทุเล
อีวานพยายามประคองสติไว้ ไม่ให้ตัวเองหลับไปจนเลือดไหลหมดตัวเสียก่อน ถึงแม้จะยากอยู่ก็ตาม
การที่เขาเสียเลือดมากขนาดนี้เป็นเรื่องน่าอัศจรรย์ที่เขายังไม่หมดสติตามหัวหน้านักต้อนไป เพียงไม่นานหญิงสาวก็เดินกลับมาพร้อมกับเสื้อสีหม่นของอดีตนักต้อน ก่อนจะคุกเข่าลงตรงหน้ามือปราบหนุ่ม
“เธอเอาเสื้อมันมาทำไม?”
“จะเป็นการดี …ถ้านายจะนั่งนิ่งๆ และปิดปากของนายซะ!” อีวานเลิกคิ้วขึ้นอย่างฉงนเมื่อได้ยินเสียงหวานๆ ขัดกับใบหน้าที่เรียบเฉยของเธอเหลือเกิน…!
หญิงสาวฉีกเสื้อออกจากกันเป็นริ้วๆ เท่าที่แรงของเธอจะทำได้ ก่อนจะกลับมาสนใจแผลเขาอีกครั้ง
“…!!”
แสงสีฟ้านวลเปล่งออกมาจากมือทั้งสองข้างของหญิงสาว ที่สัมผัสอย่างแผ่วเบาที่บาดแผลของเขา เพียงไม่นานเลือดก็หยุดไหลออกมาจากบาดแผล และพันผ้าเพื่อปิดบาดแผลให้เขา
อีวานมองภาพตรงหน้าด้วยความตกตะลึง เขาไม่เคยรู้มาก่อนว่าวีล่า มีพลังวิเศษแบบนี้ด้วย แม้ไม่ใช้ไม้กายสิทธิ์ก็สามารถใช้คาถาได้หรือนี่!
“ถ้าไม่มีไม้กายสิทธ์ฉันก็ใช้คาถาไม่ได้เหมือนพวกเธอ…” อีวานสะดุ้งสุดตัว เมื่อเสียงของหญิงสาวตอบกลับมา ราวกลับได้ยินความคิดของเขา
“เอ่อ ขอบใจมากนะ”
“เพื่อตอบแทน ที่นายช่วยฉันในวันนี้” หญิงสาวขยับตัวออกมาจากชายตรงหน้าเล็กน้อยเพื่อให้เขาเอนกายได้สะดวกขึ้น
“เธอเป็นวีล่าสินะ..?”
“ก็น่าจะรู้อยู่!” หญิงสาวพูดด้วยใบหน้าที่เฉยเมย นั่นทำให้อีวานถึงกับย่นคิ้วอย่างไม่ค่อยพอใจกับท่าทางของเธอ ที่สวยแต่คำพูดขวานผ่าซากซะไม่มี!!
“จริงด้วย …ฉันชื่อ อีวาน วิลเลนดรอฟ แล้วเธอ…?”
“เฮเลน แม็คคาร์ดี้ ลูกผสม…”
“ยินดีที่ได้รู้จัก”
“…เช่นกัน”
และเป็นอีกครั้งที่อีวานมีโอกาสได้พินิจใบหน้าของหญิงสาวตรงหน้าอย่างใกล้ชิดขนาดนี้ความงดงามที่หามิได้ในผู้หญิงที่เกิดจากมักเกิ้ล หรือแม้แต่แม่มดผู้เลอโฉมที่สุด นี่เป็นคำสาปของวีล่า ‘ความงามที่ร้ายกาจ ดุจยาพิษ’ ชายใดได้พบพักตร์ต่างหลงใหลจนมิอาจถอดตัวได้..!! ดวงตาสีฟ้าสดใส มีประกายดื้อรั้นหากแต่ดูอ่อนโยนอยู่ในที่ คู่นี้ราวกลับสะกดเขาไว้ให้อยู่ภายอาณัติของเธอเพียงผู้เดียว
ทั้งสองสบตากันเนิ่นนาน โดยที่ทั้งคู่ไม่รู้ตัว ราวกับว่ามีมวลแม่เหล็กต่างขั้วขนาดมหาศาลที่ดึงดูดให้พวกเขาทั้งสองมาพบกัน และก็ไม่อาจทำให้ทั้งสองละสายตาไปจากกันได้เลย…
เฟร็ด และสมาชิกในภาคีวางแผนบุกคฤหาสน์มัลฟอย โดยใช้เวลาในการวางแผนกว่าสองวันเต็มๆ สร้างความร้อนรุ่มใจให้กับเฟร็ดเป็นอย่างยิ่ง
“นี่! ผมรอนานไปกว่านี้ไม่ได้แล้วนะ!!” เฟร็ดลุกขึ้นจากโต๊ะประชุมอย่างร้อนใจ ที่บัดนี้เขายังไม่ได้ไปช่วยคนรักเลย ไม่รู้ว่าตอนนี้เธอจะเป็นยังไงบ้าง!
“ใจเย็นก่อนเถอะนะเฟร็ดดี้…” จอร์จขว้าแขนแฝดของเขาให้นั่งลง ด้วยท่าทีที่นิ่งๆ หวังเอาน้ำเย็นเข้าลูบภายในใจท่าคุกกรุ่นของแฝดเขา
“แต่เฮอร์ไมโอนี่…!!”
“ทุกคนต่างก็เป็นห่วงเฮอร์ไมโอนี่ และอีวาน ฉันเองก็เป็นห่วงพวกเขาไม่ต่างกับเธอ…” คำพูดของคิงสลี่ย์ ทำให้เฟร็ดสงบขึ้นเขายอมฟังคำพูดของชายตรงหน้าอย่างจำนน
เดรโกดูแลเฮอร์ไมโอนี่อย่างใกล้ชิด ตลอดช่วงเวลาที่เธอถูกจับตัวมา ชายผมบลอนด์คอยดูแลเอาใจใส่เธอทุกอย่าง เดรโกแกมบังคับให้เฮอร์ไมโอนี่ย้ายมานอนที่ห้องใหญ่ของเขา แม้เธอจะไม่เต็มใจแม้แต่น้อย ก็ไม่อาจขัดขืนได้เลยเพราะ เดรโกบอกว่าเขาทั้งคู่เป็นสามี ภรรยากัน และเพื่อความแนบเนียนสอดคล้องกับเรื่องที่เธอยังความจำเสื่อมอยู่
และเฮอร์ไมโอนี่ยังคงทำตัวเป็นแม่ที่ดีให้สกอร์เปียส ทั้งสามคนต้องแสร้งเล่นละครเป็นพ่อแม่ลูกจอมปลอม เดรโกทุ่มเทเวลางานให้กับเฮอร์ไมโอนี่และลูกชายมากขึ้น ถ้าคนอื่นมาเห็นภาพในตอนนี้ พวกเขาต้องคิดว่าบ้านนี้เป็นครอบครัวแสนสุข ที่กำลังใช้เวลาในวันหยุดร่วมกันแน่นอน…
“คุณแม่ครับ” เด็กชายตัวน้อยเดินเตาะแตะเข้ามาหาหญิงสาวที่นั่งอ่านหนังสืออยู่บนเก้าอี้ในสวนหน้าบ้านกับเดรโก
“อะ อะไรจ๊ะ?”
“ช่วยอ่านหนังสือ เล่มนี้ให้ผม…!!”
“สกอร์เปียส!!” เสียงของผู้เป็นพ่อดังขึ้น ทำให้เด็กชายสะดุ้งด้วยความหวาดกลัว เฮอร์ไมโอนี่มองอาการของเด็กชายอย่างเอ็นดูก่อนจะอุ้มเขาขึ้นมานั่งบนตัก และเริ่มอ่านบทความในหนังสือนิทาน โดยมีเด็กชายตัวน้อยนั่งฟังอย่างตั้งใจ ท่ามกลางสายตาตกใจของชายผมบลอนด์
เขามองภาพหญิงสาวตรงหน้าและบุตรชาย ด้วยสายตาเหม่อลอยกับภาพครอบครัวที่อบอุ่นที่ราวกับความฝัน ที่ตลอดชีวิตของเขาไม่เคยได้สัมผัส เหมือนดังครอบครัวอื่นสักครั้ง…
ชายผมบลอนด์ลุกขึ้นจากเก้าอี้ เดินมาด้านหลังเฮอร์ไมโอนี่ และโอบกอดร่างบางไว้อย่างรักใคร่
เฮอร์ไมโอนี่สะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะหันหน้าไปสบตากับเดรโก นี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้เห็นใบหน้างดงามราวกับรูปปั้นแกะสลักของเขา ดวงตาเรียวสวยสีเงิน ในแววตาที่เคยแฝงไปด้วยความหยิ่งยโส และเย็นชา แต่บัดนี้แววตามีเพียงความอบอุ่น ความต้องการบางอย่างเผยออกมาจนเฮอร์ไมโอนี่สัมผัสได้
จู่ๆ ชายผมบลอนด์ก็โน้มหน้าเข้ามาจนริมฝีปากของทั้งคู่สัมผัสกัน เฮอร์ไมโอนี่พยายามขืนใบหน้าออกแต่เดรโก
“..!!”
เขากุมท้ายทอยเธอไว้ไม่ให้ขยับหนี รสจูบของเดรโก รุนแรงและเต็มไปด้วยความวาบหวาม จนเฮอร์ไมโอนี่รู้สึกอ่อนระทวยไปกับรสจูบของเขา แต่เธอก็ไม่ยอมจูบตอบเขาแต่โดยดี ไม่แม้แต่จะยอมเปิดปากให้เขาได้รุกล้ำเข้ามาเลยแม้แต่นิดเดียว เดรโกรู้สึกหงุดหงิดที่เฮอร์ไมโอนี่ไม่ยอมทำตามที่เขาต้องการ
ทั้งสองผละออกจากกัน ก่อนที่เดรโกจะเดินเข้าคฤหาสน์ไป โดยที่ไม่หันกลับมามองร่างบางที่กำลังก้มหน้ามองเด็กชายที่นั่งอ่านหนังสือภาพบนตักเธอด้วยสายตาเหม่อลอยอย่างรู้สึกผิดต่อคนรักจริงๆ ของเธอ….
ทั้งสองผละออกจากกัน ก่อนที่เดรโกจะเดินเข้าคฤหาสน์ไป โดยที่ไม่หันกลับมามองร่างบางที่กำลังก้มหน้ามองเด็กชายที่นั่งอ่านหนังสือภาพบนตักเธอด้วยสายตาเหม่อลอยอย่างรู้สึกผิดต่อคนรักจริงๆ ของเธอ….
.................................................................................................
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น