EP.20
บทส่งท้าย
ผ่านไปเกือบ 3 ปี กับเหตุการณ์ต่างๆ มายที่เข้ามาในชีวิตราวกับพายุร้ายลูกใหญ่ แต่บัดนี้เหลือเพียงความสงบสุขและท้องฟ้าที่แจ่มใสโดยแท้จริง พวกเฮอร์ไมโอนี่ได้ให้กำเนิดลูกแฝด ชาย-หญิง ที่น่ารักและช่วยกันเลี้ยงดูพวกเขาจนเติบโตมาเป็นเด็กที่เฉลียวฉลาด และช่างเจรจาร่วมกับเฟร็ดอย่างครอบครัวที่อบอุ่นครอบครัวหนึ่งใฝ่ฝัน…
ลูกๆ เป็นดั่งตัวแทนของพวกเขา แฝดทั้งสอง มีใบหน้าที่งดงามเหมือนแม่ ดวงตาสีฟ้าสดใสมีประกายเฉลียวฉลาด แต่ดื้อรั้น และผมสีแดงเพลิงเหมือนผู้เป็นพ่อ จมูกและริมฝีปากน้อยๆ นั่นเหมือนพ่อและแม่ผสมกันอย่างลงตัว
คนโต เป็นเด็กผู้หญิง ชื่อว่า เฮอร์มิอัส เมแกน วีสลี่ย์ คำว่าเมแกนมาจากชื่อของผู้ก่อตั้งภาคีรุ่นแรก ผู้ที่ทำให้ทั้งสองได้รู้จักกับการผจญภัยและ เป็นผู้มีพระคุณที่มอบคฤหาสน์ และสมบัติของเพฟเวอร์เรลที่ล้ำค่าแก่พวกเขา
ส่วนคนเล็กเป็นเด็กผู้ชาย ชื่อ เฟริเซียส คิง วีสลี่ย์ คำว่าคิง มาจากคิงสลี่ย์ เพื่อให้เกียติแก่ชื่อของนายกกระทรวงเวทย์มนต์ หรือพ่อทูลหัวของเฮอร์ไมโอนี่นั่นเอง
11 year ago
ตอนนี้แฝดทั้งสอง อายุครบ 11 ปีบริบูรณ์ พกเขากำลังจัดข้าวของสำหรับเดินทางกันอย่างขะมักเขม้น โดยมีเฟร็ดคอยให้ความช่วยเหลืออยู่ไม่ห่าง
“เฟียสลูกเอาปากกาขนนกกับหมึก อาร์ซู มาริโน่ ไปรึยัง?”
“เอ่อ ผมหาก่อนนะครับ…” เด็กชายตัวน้อยหน้าเจื่อนลงทันที และพยายามจะรื้อกระเป๋าออกมาจนกระจาย
“เอ้านี่…ฉันหยิบลงมาให้เผื่อว่านายจะลืม” แต่ผู้เป็นพี่สาวก็ช่วยชีวิตเขาได้ทันก่อนที่จะต้องเก็บของทุกอย่างลงหีบอีกครั้ง
“ขอบใจ!”
เมื่อสำรวจรายการที่ต้องนำไปใช้ในโรงเรียนจนครบ เฮอร์ไมโอนี่ก็ต้อนให้เด็กๆ นำหีบของพวกเขาไปใส่หลังรถทันทีก่อนที่จะออกเดินทางไปยังตัวเมืองลอนดอนที่… สถานีคิงส์ครอส
เสียงจอแจของบรรดาเด็กๆ ทำให้สถานีแห่งนี้กลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง สามีภรรยาทั้งสองจุมมือลูกชาย และลูกสาวฝ่าฝูงชนอันหน้าแน่นเข้ามาได้ ในตอนแรก แฝดทั้งสองรู้สึกงงงวยกับตั๋วของชานชาลาเป็นอย่างมาก
“ชานชาลาที่ เก้าเศษสาม ส่วนสี่ มีที่ไหนกัน …นี่มันบ้าไปแล้ว!” เสียงของเด็กชายบ่นเป็นหมีกินผึ้งจนเฮอร์ไมโอนี่ทนไม่ไหวดุเสียงนิ่ง จนเด็กชายตัวแข็งด้วยความกลัว
“ใครให้ลูกพูดจาแบบนี้กัน …เดินไปเงียบๆ อย่าให้แม่ต้องโมโหนะ..”
“ก็เห็นๆ อยู่ว่าโมโห…”
“ว่าอะไรนะเฟียส!” เด็กชายย่นคออย่างหวาดกลัวแต่กลับเรียกเสียงหัวเราให้กับแฝดผู้พี่และพ่อของพวกเขาเป็นอย่างมาก
“เอาน่า …วันนี้เป็นวันเริ่มต้นที่ดีนะ อย่าทำให้อารมณ์ต้องขุ่นมัวกันเลย ทั้งสองคน” และก็ได้ผล น้ำเสียงที่อบอุ่น นุ่มนวลและใจเย็นมีเหตุผลของเฟร็ดสามารถหยุดสงครามเล็กๆ แบบนี้ลงได้เสมอ…
ฟู่ ….หวูดดดดดดดดด!!!
เสียงของรถไฟไอน้ำเริ่มส่งเสียงเร่งเร้าให้บรรดาเด็กๆ รีบล่ำลาผู้เป็นพ่อแม่ ก่อนที่พวกเขาจะไม่ได้เจอกันอีกจนว่าจะถึงวันหยุดช่วงซัมเมอร์ หรือคริสต์มาส เช่นเดียวกันกับ เฮิร์ม และเฟียสที่สวมกอดผู้เป็นพ่อและแม่อย่างโหยหา
“อย่าดื้อนะ …พ่อจะคอยจดหมายจากลูกๆ”
“ตั้งใจเรียน ดูแลกันและกันด้วยนะ…เข้าใจมั้ย?”
“ค่ะ/ครับ”
“รีบไปได้แล้วเดี๋ยวจะตกรถนะ…” เฟร็ดพูด และส่งสายตาอย่างเอ็นดูมายังลูกทั้งสอง
“หนูรักพ่อกับแม่นะคะ!”
“รักเหมือนกันครับ แล้วจะเขียนจดหมายมา บาย!!!!” เด็กทั้งสองออกวิ่งเพื่อให้ทันรถไฟที่กำลังจะปิดประตูในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า โดยเด็กชายตัวน้อยยังคงโบกไม้ โบกมือส่งเสียเจื้อยแจ้ว ตะโกนเรียกรอยยิ้มให้พวกเขาทั้งสอง
“บาย/บายจ่ะ” เฮอร์ไมโอนี่เผลอกอดเฟร็ดด้วยความเต็มตื้นในหัวใจ เขาก้มลงมองภรรยาด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน ก่อนจะมองตามรถจักรไอน้ำขบวนเดิมที่ค่อยๆ เคลื่อนตัวออกไปจากชานชาลา …กับความทรงจำที่แสนงดงามในเส้นทางสู่โรงเรียนคาถาฮอกวอตส์ ตั้งแต่วันแรกจนหล่อหลอมขึ้นมาเป็นพวกเขาได้ในวันนี้….!!!
END
ภาพนี้ผู้เขียนตัดต่อเองนะคะ ไม่เนียนเลยต้องขออภัยด้วยนะคะ ^,.^
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น