EP.26
สายไป…
ปราสาทร่ายคาถาป้องกันการหายตัวไว้ทั้งสองจึงปรากฏตัวที่หน้ากระท่อมของแฮกริดแทน พวกเฟร็ดได้ยินเสียงฝีเท้าย่ำเร็วๆ อย่างหนักหน่วงก่อนจะเห็นหลังไวๆ ของผู้นั้น เฮอร์ไมโอนี่จำผมสีดำฟูๆ ของเขาได้ดี จึงคว้ามือเฟร็ดให้เดินซุ่มตามแฮร์รี่ไปอย่างเงียบๆ
“นั่นแฮร์รี่ …เขามาทำอะไรในป่าต้องห้ามกัน?!!”
“ไม่รู้สิ สังหรณ์พิกล …หวังว่าฉันคงจะผิดนะ”
แฮร์รี่เดินเข้าไปในป่าต้องห้ามเพียงลำพังลึกเข้าไปเรื่อยๆ เพื่อไปหาจอมมารตามคำสบประมาทของเขา ในมือกำลูกสนิชไว้แน่ก่อนจะหยุดเดินอย่างกระทันหัน!
“….ฉันพร้อมจะตาย” และหยิมมันขึ้นมาแตะที่ริมฝีปากอย่างแผ่วเบา มันเปิดออกเผยให้เห็น อัญมณีสีนิลรูปร่างแปลกตา ทั้งๆ ที่มันควรจะเป็นแหวนของตระกูลก๊อนท์
ฮอลครักซ์ชิ้นสำคัญที่ใส่เศษเสี้ยวของวิญญาณโวลเดอมอร์ที่ดัมเบิลดอร์ ซ่อนมันเอาไว้…
แฮร์รี่ไม่รู้ว่ามีการสับเปลี่ยนของห้วงเวลาทำให้แหวนตระกูลก๊อนท์หายไป และแทนที่ด้วยหินชุบวิญญาณโดยฝีมือของยมทูต ลูกสนิชเปิดออกพร้อมแสงสีขาวนวลตาฟุ้งไปหลายทิศทาง
ก่อนจะปรากฏร่างโปร่งแสงของบุคคลทั้งสี่ ได้แก่ ลิลลี่ เจมส์ ซีเรียส และศ.ดัมเบิลดอร์…!!
FRED & HERMIONE :
ทั้งสองเห็นแฮร์รี่เริ่มออกเดินอีกครั้ง โดยปลายทางข้างหน้าที่รอเขาอยู่คือกลุ่มผู้เสพความตาย และโวลเดอมอร์…
“เขาจะทำอะไร!!” เฮอร์ไมโอนี่ถลาตัวออกจากที่ซ่อน แต่เฟร็ดคว้าเอวร่างบางไว้ ก่อนที่เธอจะเป็นเป้าสายตาของผู้เสพความตายที่ยืนชุมนุมอยู่ไม่ไกล
“อะวาดา เคดาฟรา!!!!”
และร่างทั้งสองก็เหมือนถูกกระตุกลงสู่ก้นเหวลึก …เมื่อเห็นลำแสงสีเขียวพุ่งตรงไปยังร่างของแฮร์รี่จากปลายไม้กายสิทธิ์ของโวลเดอมอร์
“ไม่ๆๆๆๆ เป็นไปไม่ได้นะ!!!” ร่างบางทรุดลงกับพื้นอย่างหมดแรงเฟร็ดเข้ามาประคองไว้ ก่อนที่ร่างเธอจะกระแทกลงพื้น และน้ำตาแห่งความสิ้นหวังก็ค่อยๆ ไหลรินช้าๆ
“ใครอยู่ตรงนั้น!!” เสียงหนึ่งในผู้คุมวิญญาณดังขึ้นกระตุกขวัญ ร่างบางเอามือปิดปากป้องกันเสียงสะอื้นไม่ให้เล็ดลอดออกมา ก่อนจะถูกเฟร็ดพาตัวออกไปจากตรงนั้นให้เร็วที่สุด!!
คณะอาจารย์ และนักเรียนทุกคนเดินออกมาจากปราสาทด้วยท่าทีที่สิ้นหวังและจำนนต่อโวลเดอมอร์ …แต่ไม่เลย พวกเขามีแววตาของความเกลียดชังอยู่อย่างเต็มเปี่ยม
“แฮร์รี่ พอตเตอร์ตายแล้ว!!!” สิ้นเสียงของจอมมาร ก็ตามด้วยเสียงหัวเราะด้วยความสะใจของเหล่าผู้เสพความตาย จินนี่วิ่งเข้ามาในวงล้อมด้วยความตื่นตระหนก หมายจะเข้าไปหาแฮร์รี่แต่อาเธอร์ดึงเธอไว้
“เอาล่ะ ถึงเวลาที่พวกแกจะต้องรายงานตัว ก้าวออกมาเพื่อเป็นพวกเรา …หรือว่าตาย!!” สิ้นเสียงจอมมาร เนวิลก็เดินออกมาเผชิญหน้ากับเหล่าผู้เสพความตายที่มอง มาด้วยสายตาเหยียดหยาม
“เนวิล!!!” เชมัสตะโกนเรียกเขาไว้ และพยายามพุ่งตัวเข้าไปขวางเนวิล แต่ดีนล็อกตัวเขาไว้ซะก่อน
“ไม่สำคัญที่แฮร์รี่ตาย..."
"เนวิลพอได้แล้ว!!" เชมัสตะโกนออกมา ด้วยแววตาเจ็บปวด
"มีคนตายเพิ่มขึ้นทุกวัน เราเสียแฮร์รี่ไป แต่เขายังอยู่กับเราในนี้!!” มือเปื้อนเลือดของเนวิลเลื่อนขึ้นมากุมหน้าอกอย่างหนักแน่ โวลเดอมอร์เส้นเลือดที่ขมับกระตุกอย่างแรง เมื่อได้ยินคำพูดไม่เข้าหู และจ้องมาที่เนวิลอย่างดุดัน
"เนวิลพอได้แล้ว!!" เชมัสตะโกนออกมา ด้วยแววตาเจ็บปวด
"มีคนตายเพิ่มขึ้นทุกวัน เราเสียแฮร์รี่ไป แต่เขายังอยู่กับเราในนี้!!” มือเปื้อนเลือดของเนวิลเลื่อนขึ้นมากุมหน้าอกอย่างหนักแน่ โวลเดอมอร์เส้นเลือดที่ขมับกระตุกอย่างแรง เมื่อได้ยินคำพูดไม่เข้าหู และจ้องมาที่เนวิลอย่างดุดัน
“พวกเขาไม่ได้ตายเปล่า แต่แกนั่นแหละ!! แฮร์รี่ทำเพื่อพวกเรา …มันยังไม่จบสิ้นหรอก!!” นากินีพุ่งเข้าใส่เนวิลทันทีที่เขาพูดจบ เป็นจังหวะที่เขาดึงดาบกริฟฟินดอร์ออกมาจากหมวกคัดสรร และฟันลงบนตัวงูยักษ์ทันที
ร่างของมันขาดออกจากกันเป็น 2 ท่อน ควันสีดำพวยพุ่งออกมาดูคล้ายกับใบหน้าของ โวลเดอมอร์ที่กำลังแสดงโทสะออกมาด้วยล้มพายุลูกใหญ่ มันคือเสี้ยววิญญาณของเขาที่ถูกทำลาย และหลุดออกมาจากตัวนากินี…
ร่างของโวลเดอมอร์กระตุกอย่างแรง เขามองเนวิลด้วยสายตาโกรธแค้น และเสียงอื้ออึงก็ดังขึ้น เรียกความสนใจของเขาให้หันไปมองทันที!
แฮร์รี่ค่อยๆ ลืมตา และกระโดดลงมาจากอ้อมแขนของแฮกริด สร้างความตื่นตระหนกแก่เพื่อนๆ และเหล่าจอมมารเป็นอย่างยิ่ง…!?
“นั่นแฮร์รี่!!” เสียงโห่ร้องดีใจของบรรดาเพื่อนๆ เป็นดั่งชนวนในการสร้างกำลังใจแก่เขาเหลือเกิน
แฮร์รี่ชักไม้กายสิทธิ์ออกมา แต่ปรากฏว่าไม้ในมือเขาคือไม้กายสิทธิ์เอลเดอร์ ไม้ที่ ศ.ดัมเบิลดอร์เคยใช้ และบัดนี้ไม้ที่เหมือนกันอีกอันได้อยู่ในกำมือของโวลเดอมอร์
โวลเดอมอร์มองไม้กายสิทธิ์ในมือแฮร์รี่ ด้วยความประหลาดใจระคนตกตะลึง ที่ไม้ของแฮร์รี่เหมือนไม้ในมือเขาเป๊ะๆ เลยทั้งที่มันควรจะมีแค่ชิ้นเดียว ไม้กายสิทธิ์เอลเดอร์ ที่มีพลังทำลายล้างอนุภาพสูงที่สุดในโลก เพียงแต่ของแฮร์รี่ดูใหม่กว่าเท่านั้น…!?
ทั้งสองเลิกสนใจเรื่องไม้กายสิทธิ์ ก่อนจะหันมาห้ำหั่นกันต่อ ต่างไม่มีใครยอมใคร
แต่สถานการณ์ก็เริ่มเปลี่ยนไป แฮร์รี่เริ่มเสียเปรียบ และกระเด็นไปไกลด้วยแรงของคาถา เขาซบหน้าลงกับพื้นหินที่เย็นฉียบ ด้วยความรู้สึกสิ้นหวัง และหลับตาลงเพื่อรับชะตากรรม….
แต่สถานการณ์ก็เริ่มเปลี่ยนไป แฮร์รี่เริ่มเสียเปรียบ และกระเด็นไปไกลด้วยแรงของคาถา เขาซบหน้าลงกับพื้นหินที่เย็นฉียบ ด้วยความรู้สึกสิ้นหวัง และหลับตาลงเพื่อรับชะตากรรม….
.....................................................................................
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น