EP.8
ความทรงจำ ..ที่หายไป
เดรโกเริ่มรู้สึกผิดสังเกตเมื่อผ่านไปหลายนาทีแล้ว แต่ก็ยังไม่เห็นเฮอร์ไมโอนี่กลับมาหาเขาสักที จึงเริ่มออกตามหาเธอด้วยตัวเอง และเพียงไม่นาน ลูกน้องบางส่วนก็รีบมารายงานด้วยความตื่นตระหนก
“คุณมัลฟอย แย่แล้วครับ!!”
“ได้ข่าวอะไรบ้าง!!!”
“พวกเราพบชายแปลกหน้า 2 คน กำลังพาคุณเฮอร์ไมโอนี่ไปแล้วครับ!!!” เดรโกโกรธจนเลือดขึ้นหน้า
“ไปตามหาพวกมัน …และฆ่าไอ้สองคนนั้นทิ้ง พาเฮอร์ไมโอนี่กลับมาให้ได้!!”
“ครับ!”
เมื่อสิ้นเสียงของลูกน้อง ชายผมบลอนด์ก็รีบวิ่งฝ่าฝูงชนออกไปหน้างานทันที
เขากวาดสายตาไปรอบตัวอย่างโกรธแค้น ก่อนจะหายตัวไปจากบริเวณนั้นทันที!!
แฝดทั้งสองพาร่างเฮอร์ไมโอนี่ที่กำลังไม่ได้สติ มายังคอนโดของเฟร็ด ทั้งสองพยุงร่างบางมาที่เตียง และจัดท่านอนให้สบายขึ้น จอร์จเดินออกมาจากห้องนอนตามด้วยเฟร็ด
“ดูแลเธอดีๆ ล่ะ ฉันกลับก่อนแล้วกัน แองเจลิน่ารออยู่” จอร์จพูดขึ้นขณะกำลังสวมเสื้อคลุม เฟร็ดพยักหน้าอย่างเข้าใจ
“จอร์จ!”
“…?”
“ขอบใจมากนะ สำหรับวันนี้…” จอร์จมองหน้าแฝดของตัวเองอย่างอึ้งๆ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มอย่างอบอุ่น เขาจับบ่าของเฟร็ดอย่างให้กำลังใจ กับความทรงจำของคนรักที่ยังไม่กลับคืน ที่กำลังรอเขาอยู่ และเฟร็ดต้องทำให้ได้มีเพียงเขาเท่านั้นที่จะทำให้เฮอร์ไมโอนี่คนเดิมกลับมา
เฟร็ดนั่งลงบนโซฟาตัวยาวอย่างเหนื่อยล้า พร้อมกับเสียงหายตัวของจอร์จที่ดังขึ้นไม่ไกล….
ร่างบางรู้สึกปวดร้าวที่ศีรษะ เธอค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาและกวาดสายตาไปรอบๆ ตัวพบว่าตัวเองกำลังนอนอยู่บนเตียงสีขาวขนาดใหญ่ในห้องที่มีการตกแต่งอย่างสวยงาม ที่นี่ไม่ใช่สถานที่ในงานเลี้ยงที่สามีพาเธอมา และก็ไม่ใช่คฤหาสน์มัลฟอย ที่เธอรู้จักอีกด้วย สิ่งที่เธอคิดได้ในตอนนี้คือเธอกำลังถูกลักพาตัว!!
เฮอร์ไมโอนี่ยันตัวขึ้นจากเตียงอย่างรวดเร็ว เธอเห็นชายผมแดง ที่ไม่ใช่เดรโก กำลังฟุบหน้าหลับลงบนเตียงข้างๆ ที่เธอนอนอยู่
เธอพยายามขยับตัวเพื่อจะหนีออกไปจากห้องนี้ แต่เฟร็ดก็รู้สึกตัวเสียก่อนเขาคว้าแขนเธอไว้ก่อนจะดึงเธอให้ออกห่างจากบานประตู เฮอร์ไมโอนี่ตกใจเสียการทรงตัว ก่อนจะเซถลาชนอกกว้างของชายผมแดงอย่างจัง
ร่างบางพยายามขืนตัวออกจากอ้อมกอดเขา เฟร็ดก็ยอมปล่อยเธอออกแต่โดยดีเมื่อหวนนึกขึ้นได้ว่าตอนนี้ เฮอร์ไมโอนี่ยังจำเขาไม่ได้ จึงไม่ควรทำอะไรที่เป็นการทำให้เธอรู้สึกหวาดกลัวเด็ดขาด
“เอ่อ ขอโทษด้วย…” เฮอร์ไมโอนี่ถอยออกมาจากเฟร็ดให้มากที่สุด พลางสำรวจข้อมือของตัวเองที่เริ่มมีรอยนิ้วมือขึ้นจางๆ
“นายเป็นใคร? ต้องการอะไร!!!”
เฮอร์ไมโอนี่ตวัดสายตามองชายร่างสูงด้วยแววตาแข็งกร้าว และหวาดกลัว ดวงตาของเฟร็ดไหววูบด้วยความเสียใจ กับท่าทางของคนรัก แต่เขาก็แสร้งทำตัวสงบนิ่ง ตีหน้าขรึมเล่าความเท็จ
“เดรโกต้องไปทำงานที่โลกมักเกิ้ล อีกนานกว่าจะกลับเขาเลยฝากเธอให้ฉันดูแล…” เฟร็ดพูดด้วยน้ำเสียงแปร่งๆ เพราะเขาเป็นพวกโกหกไม่เก่ง เฮอร์ไมโอนี่มองเขาอย่างพิจารณา
“ฉันอยู่เองได้ ฉันจะกลับบ้านลูกกำลังรอฉันอยู่!”
“อะไรนะ?”
“ฉันบอกว่า ฉันจะกลับไง!!”
“ไม่ใช่เรื่องนั้น เธอไม่มีลูกนะเฮอร์ไมโอนี่!!” เฮอร์ไมโอนี่มองชายตรงหน้าด้วยสายตาตกใจกับคำพูดพิลึกของเขา และรู้สึกถึงความไม่ชอบมาพากล ดวงตากลมโตเหลือบไปมองประตูเพียงแว๊บเดียวก่อนจะวิ่งไปคว้าลูกบิด แต่เฟร็ดมีช่วงตัวและขาที่ยาวกว่าเขารู้ทันการกระทำของเธอ
เฟร็ดคว้าเอวเฮอร์ไมโอนี่ และออกแรงรั้งร่างบางเข้าหาตัวจนร่างของพวกเขาเบียดชิดกัน ร่างบางทั้งตบทั้งผลักหน้าเฟร็ดอย่างแรง เขาตกใจมากกับการกระทำของเธอ แต่เขาก็มีสติพอที่จะรับรู้ว่าเธอแค่ป้องกันตัวเองจากคนที่เธอไม่รู้จัก เฟร็ดโดนกำปั้นน้อยๆ ของเฮอร์ไมโอนี่ทุบอย่างแรงแต่เขาก็ไม่ได้รู้สึกเจ็บเท่ากับ การที่ถูกเล็บยาวๆ ของเธอข่วนจนเลือดซิบไปทั่วทั้งแขน และคอ
เสียงด่าทอ และข้าวของในห้องที่หล่นแตกกระจายจากการต่อสู้ขัดขืนของทั้งสอง เฟร็ดไม่ยอมปล่อย เขาอุ้มร่างบางขึ้นจากพื้นจนเท้าทั้งสองข้างลอยเหนือพื้น ก่อนจะวางร่างบางลงบนเตียง ทั้งที่ความจริงแล้วเขาอยากจะโยนเธอลงด้วยความหมั่นไส้มากกว่า
เฮอร์ไมโอนี่ยังไม่หยุดดิ้น เธอพยายามหนีลงจากเตียงนุ่มสุดชีวิต เฟร็ดดึงข้อเท้าของเธอไว้จะร่างบางถลาลงไปนอนหมดท่าอีกครั้ง
เฟร็ดหยิบขวดใบเล็กที่บรรจุของเหลวใสๆ ไว้เต็ม ก่อนจะเปิดมันออกและเทใส่ปากตัวเอง เขาล้มตัวลงคร่อมร่างเฮอร์ไมโอนี่
“ไอ้บ้า จะทำอะไรน่ะ!!!”
เธอตกใจมาก พยายามออกแรงผลักเขาออกอย่างสุดกำลัง พลางกรีดร้องอย่างเสียขวัญ
“ปล่อยฉันนะอย่า….!!” ร่างสูงปิดปากเธอด้วยริมฝีปากของเขา เสียงของเธอราวกลับถูกดูดกลืนไปพร้อมกับของเหลวรสฝาดที่ไหลผ่านคอเธออย่างรวดเร็ว
ทั้งสองผละออกจากกัน เฮอร์ไมโอนี่สำลักจนหน้าแดง และน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างน่าสงสาร เฟร็ดเข้ามากอดเธอและลูบหลังช่วยอย่างร้อนรน เพียงไม่นานอาการก็ดีขึ้น เธอดันตัวเฟร็ดออกอย่างแรง และต่อว่าเขาไม่หยุด
“แกมันพวกฉวยโอกาส ออกไปเลยนะ! ฉันบอกให้ออกไป!!!!”
เฟร็ดไม่ตอบโต้ เขาเพียงแต่เอื้อมมือมาลูบแก้มใสของคนรักด้วยแววตาปวดร้าว
‘นี่ขนาดน้ำตาเธสตรอล เธอยังจำฉันไม่ได้อีกหรอ?...’
ร่างสูงน้ำตาคลอเมื่อได้ยินคำด่าทอของคนที่เขารักอย่างหมดหัวใจ และท่าทีของเธอ ที่พยายามจะหนีไป รวมถึงสายตารังเกียจที่มองมาที่เขาอีกด้วย ในชีวิตของเขาทำไมต้องมีแต่เรื่องเลวร้ายเกิดขึ้นด้วย…เขาเจ็บปวดเหลือเกิน
เฮอร์ไมโอนี่มองใบหน้าที่เปื้อนไปด้วยหยาดน้ำตาของชายตรงหน้า อย่างสับสน การกระทำของเขา คำพูด ทุกอย่างมันต้องมีอะไรเกี่ยวข้องกับสิ่งที่เธอได้ลืมเลือนไปอย่างแน่นอน …แค่เห็นหน้าเขา เห็นน้ำตาก็รู้สึกราวกับว่าหัวใจจะแตกสลายแบบไม่รู้สาเหตุ…?
เฮอร์ไมโอนี่เอื้อมมือออกไปหมายจะสัมผัสที่ไหล่ของชายตรงหน้า เพื่อตอกย้ำถึงความรู้สึกบางอย่างภายในใจ แต่ก็พลาดเพราะเขาลุกเดินออกจากห้อง และปิดประตูเสียงดัง! เธอหลับตาลงอย่างข่มความตกใจ…
“เราคงคิดมากไปเอง…”
เธอส่ายหน้าให้กับความคิดนั้น และลุกขึ้นเพื่อมองหาหนทางหนี แต่เมื่อหมุนตัวไปที่หัวเตียง
เธอก็พบกับภาพถ่ายขนาดใหญ่ ในนั้นมีชายหญิง 2 คน กำลังส่งยิ้มและโบกมือให้กล้องด้วยใบหน้าที่มีความสุขที่สุดในชีวิต พวกเขาทั้งสองอยู่ในชุดแต่งงาน และผู้หญิงในรูปก็คือ…เธอนั่นเอง!!
...............................................................................................
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น