EP.14
คำสารภาพ
“เฟร็ด!!”
“อะ อะไรหรอ??” เฟร็ดสะดุ้งตื่นจากภวังค์ ด้วยเสียงตะโกนของร่างบางตรงหน้า
“เห็นนายยืนเหม่อลอย ฉันเรียกนายตั้งนานก็ยังไม่รู้สึกตัวอีก …มาสิอาหารเช้าพร้อมแล้ว”
เฮอร์ไมโอนี่จุงมือเฟร็ดมาที่โต๊ะอาหาร ก่อนจะดึงมือของเขาขึ้นมาดูอย่างตกใจ
“นายไปโดนอะไรมา??!” เฟร็ดก้มลงมองที่ฝ่ามือและนิ้วของเขาที่มีรอยมีดบาด ถึงแม้แผลจะเริ่มสมานบ้างแล้ว แต่ร่องรอยของบาดแผลนั้นลึกมากจนเห็นได้ชัดเจน
“แค่มีดบาด ..ตอนนี้หายแล้ว” เฮอร์ไมโอนี่ไม่สนใจที่เขาพูด เธอล้วงมือลงไปในกระเป๋าลูกปัดที่ถูกเสกด้วยคาถาขยายพื้นที่ ก่อนจะหยิบสิ่งที่มักเกิ้ลเรียกว่า ‘ปลาสเตอร์ปิดแผล’ ออกมา เฟร็ดมองการกระทำนั้นอย่าง งงๆ
“ยื่นมือมาสิ” เฟร็ดทำตามอย่างว่าง่าย
“ปิดเอาไว้แล้วอย่าให้แผลโดนน้ำล่ะ เดี๋ยวมันจะเน่าและผู้บำบัดอาจต้องตัดมันทิ้ง!” เฮอร์ไมโอนี่แกล้งพูดขู่ เฟร็ดทำสีหน้าเหมือนจะเชื่อ และพลันเหลือบสายตาไปเห็นท่าทางของหญิงสาวตรงหน้าด้วยความชั่งใจ…
‘มันคงจะถึงเวลาที่ฉันคงต้องยอมรับความจริง …และคงต้องซื่อสัตย์ ต่อความรู้สึกของตัวเองซักที…’
เฟร็ดเอื้อมมืออีกข้างมาสัมผัสเบาๆ ที่แก้มใสของร่างบางอย่างอ่อนโยน เฮอร์ไมโอนี่เงยหน้าขึ้นมองชายร่างสูงตรงหน้าด้วยความสงสัย
“เฮอร์ไมโอนี่ เธอคิดยังไงกับ …รอน??” หญิงสาวงุนงงกับคำถามของชายตรงหน้า
“เราเป็นเพื่อนกัน ฉันกับเขา มันเป็นไปไม่ได้!!” เฮอร์ไมโอนี่ตอบคำถามชายตรงหน้าด้วยใบหน้าจริงจังและน้ำเสียงที่หนักแน่ ก่อนจะปล่อยมือข้างที่เป็นแผลของเขาลงช้าๆ
“และ กับฉันล่ะ? …เธอรู้สึกยังไงกับ..ฉัน??”
สิ้นเสียงเฟร็ด แววตาของเฮอร์ไมโอนี่วูบไหว แววตาของเธอแฝงไปด้วยความรู้สึกบางอย่างที่ถ่ายทอดออกมา จนชายตรงหน้าสัมผัสได้ ….เธอไม่รู้จะเริ่มอธิบายเป็นคำพูดยังไง แม้ว่าคำตอบภายในใจมันเด่นชัดดีอยู่แล้ว…
ร่างบางวางมือลงบนมือหนา ที่กำลังสัมผัสแก้มเธออย่างแผ่วเบา เธอหลับตาลงเพื่อรับไออุ่นจากเขา ก่อนจะเงยหน้าขึ้นสบตาชายร่างสูงตรงหน้าด้วยแววตาเป็นประกายอย่างอ่อนโยน
“ก่อนที่ฉันจะตอบ เธอช่วยตอบคำถามฉัน ก่อนข้อหนึ่งได้มั้ยเฟร็ด?” เฟร็ดพยักหน้าช้าๆ
“และเธอล่ะ ที่เรา เอ่อ…จูบกันวันนั้น …มันมีความหมายอะไรกับเธอบ้างรึป่าว??”
“จูบแรกของฉัน ทำไมจะไม่มีความหมายล่ะ? มันมีความหมายเสมอเมื่อฉันใช้มันกับเธอ…คนเดียว”
เฟร็ดจ้องที่ดวงตาของเธอด้วยใบหน้าจริงจัง
“ฉันไม่สนว่ารอนจะรักเธอขนาดไหน และก็ไม่สนด้วยว่าวันข้างหน้าฉันอาจจะ…. แต่ก็นั่นแหละ ฉันจะทำตามเสียงเรียกร้องของหัวใจฉันเอง!”
“เฟร็ด ..ฉันรักนาย!!”
เฮอร์ไมโอนี่เผยรอยยิ้มกว้างด้วยความดีใจก่อนจะ โผเข้าหาอ้อมกอดของชายตรงหน้าที่อ้าแขนรอรับเธออยู่ก่อนแล้ว ใบหน้าสวยซุกเข้าที่อกแกร่งอย่างมีความสุข
เช่นเดียวกันกับร่างสูงที่ก้มลงเอาแก้มแนบกับศีรษะ ของร่างบางในอ้อมกอดด้วยความรัก เขาได้บอกเธอไปแล้ว และเธอก็ตอบรับ …แน่นอนก็เธอแอบรักเขามาตั้งนานแล้วนี่นา …ใช่เขารู้ และรู้มานานแล้วด้วย แต่เพราะรอนชอบเธออยู่ และเธอก็ดูสนใจเขาในสายตาคนอื่น ถึงแม้เธอจะปฏิเสธทุกครั้งก็ตาม
และที่สำคัญเรื่องที่กลัวคือ ถ้าเขาและเธอรักกันแล้วสุดท้ายเขาก็ต้องตาย …เธอจะต้องเสียใจ ตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาจึงทำเป็นไม่สนใจเธอ แม้เสียงเรียกร้องในหัวใจจะไม่ฟังเสียงของร้องของเขาเลย นั่นเป็นเรื่องที่เขาควรจะบอกเธอให้ได้ ก่อนที่มันจะสายเกินไป เพราะอย่างน้อยๆ เมื่อเธอได้ฟังแล้วเธอจะถอนตัวตอนนี้เขาก็จะไม่โกรธเธอเลย
“เฮอร์ไมโอนี่..”
“ว่าไงเฟร็ด?” เธอเงยหน้าสบตาเขาด้วยแววสงสัย เฟร็ดเงียบไปพักหนึ่งก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า…
“เธอเคยได้เรื่องคำสาปแห่ง ‘ทวิน ดาร์กเน็ต’ มั้ย??” เฟร็ดเกริ่นด้วยน้ำเสียงแหบพร่า
“เคยสิ ทำไมหรอ?”
“คือ ฉันจะบอกเธอว่า….” เฟร็ดเงียบเสียงไปนานมากๆ จนร่างบางพูดขึ้นต่อประโยคเขาอย่างลืมตัว
“นายโดนคำสาปนั่น”
“ทำไมเธอรู้?!!” เฮอร์ไมโอนี่หน้าเจื่อนลง ก่อนจะเล่าว่าเธอบังเอิญผ่านไปได้ยินเขาและเมแกนคุยกันเรื่อง คำทำนายของแฝดตระกูลวีสลี่ย์ ก่อนจะทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ เพราะกลัวว่าเขาจะโกรธ
“ฉะ ฉันไม่ตั้งใจแอบฟังนะ แค่บังเอิญผ่านไปเท่านั้…” ร่างสูงเอื้อมมือมาลูบศีรษะของเธอเบาๆ
“เธอรู้ทั้งรู้ …แต่ก็ยังรักฉันหรอ?” แววตาที่เคยเป็นประกายของเฟร็ด หม่นแสงลงทันทีด้วยความเศร้า เฮอร์ไมโอนี่โน้มคอเขาลงมาก่อนจะจุมพิตลงที่หน้าผากของร่างสูงเบาๆ เฟร็ดหลับตาลงอย่างอุ่นใจ ก่อนที่ร่างบางจะผละริมฝีปากออกและเอ่ยเสียงหวาน
“ต่อให้วันพรุ่งนี้เป็นวันสุดท้ายของนาย …ฉันก็จะกอดนายไว้ จะไม่ปล่อยให้นายต้องอยู่อย่างเดียวดายแน่นอน ฉันสัญญา..”
เฮอร์ไมโอนี่พูดจบเฟร็ดก็ดึงเธอเข้ามากอดอีกครั้ง ก่อนที่น้ำตาแห่งความปิติจะไหลออกมาจากดวงตาเรียวสวยของชายร่างสูงตรงหน้า ที่ไม่เคยหลั่งน้ำตาให้ใคร แต่วันนี้เขาอยากให้เธอรู้ไว้ว่าเขาได้หลั่งน้ำตาให้เพียงแต่เธอ ไม่ใช่เพราะความเสียใจ แต่เป็นเพราะเขาสุขใจต่างหาก…
ร่างบางรับรู้ถึงความเศร้าภายในดวงตาที่แสร้งทำเป็นร่าเริงเสมอ เพื่อบดบังความกลัว และความอ่อนแอของตัวเองจากคนอื่นๆ
เฮอร์ไมโอนี่จูบซับน้ำตาที่เอ่อล้นดวงตาของร่างสูงก่อนจะค่อยๆ ไล้ริมฝีปากลงมายังริมฝีปากหยักได้รูปของชายตรงหน้า ราวกับจูบนี้จะช่วยปัดเป่าความเศร้าของเขาให้จางหายไป เฟร็ดก็เช่นกันเขาตอบรับจูบของเธออย่างโหยหา เขามีความสุขเหลือเกิน เขาเตรียมใจไว้แล้ว ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเขาจะดูแลเธอ ดูแลความรักของเราให้ดีที่สุด …จนกว่าวาระสุดท้ายของชีวิตจะมาถึง…
...............................................................................................
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น