EP.9
หวนคืน
ภายในห้องนอนขนาดใหญ่ เฮอร์ไมโอนี่กำลังยืนกุมศีรษะด้วยความปวดที่เริ่มก่อตัวขึ้นอย่างสาหัส และภาพความทรงจำในอดีตที่ถาโถมเข้ามาในสมองเมื่อม่านหมอกที่บดบังความจำจางหายไป…
ร่างบางเซล้มลงไปนั่งกับพื้นอย่างคนประคองสติไม่อยู่ เธอหลับตาลงและหายใจเข้าลึกๆ เพื่อไล่ความปวด ภาพเหตุการณ์ต่างๆ ยังคงพรั่งพรูเข้ามาอย่างไม่จบสิ้น…
ภาพตอนปี 1 ที่หมวกคัดสรรให้เฮอร์ไมโอนี่มาอยู่บ้านกริฟฟินดอร์ เธอมานั่งที่โต๊ะข้างชายใส่หมวกผมแดง พวกเขาเข้ามายินดีที่มีน้องใหม่ร่วมบ้าน
“ยินดีต้อนรับนะสาวน้อยน่ารัก ถ้าเธอโตกว่านี้ฉันจองนะ” ชายตรงข้ามลุกขึ้นยืนจับมือทักทายกับเด็กสาว เธอชะงักกับคำพูดเขานิดหนึ่งก่อนจะยอมจับมือด้วยอย่างเก้ๆ กังๆ และมารู้ทีหลังว่าคนที่พูดกับเธอแบบนั้นคือ เฟร็ด วีสลี่ย์ พี่ชายของรอน เพื่อนร่วมชั้นเดียวกับเธอนั่นเอง
………………..
ตอนปี 3 เธอพึ่งได้สัตว์เลี้ยงตัวใหม่มา ก่อนเปิดเทอมเธอ แฮร์รี่ และครอบครัววีสลี่ย์ตัดสินใจให้เด็กๆ มาพักที่ร้านหม้อใหญ่รั่ว หลังจากกลับมาจาก ‘ร้านตัวบรรจงและหยดหมึก’ เฟร็ดก็เดินตามเฮอร์ไมโอนี่ทั้งวัน และพยายามจะจับแมวของเธอมาทำซุปหลังจากได้รับความเชื่อผิดๆ จากการไปเที่ยวอียิปต์ในหน้าร้อนที่ผ่านมา เพราะชาวอียิปต์เชื่อกันว่าแมวเป็นสัตว์ของเทพ เฟร็ดจึงคิดว่าถ้าได้ลองกินมันซักครั้งจะทำให้มีพลังพุ่งพล่าน
“น่า… อย่าหวงไปหน่อยเลย ขอแค่ขามันก็ได้”
“ไม่!!”
“นิดเดียวนะ…”
“ม่ายยยยยยยย!!!” และเฮอร์ไมโอนี่ก็วิ่งหนีขึ้นห้องไป แต่ก็ต้องกลับลงมาอีก เมื่อถูกรอนไล่ให้พาแมวขนส้มของเธอไปห่างๆ หนูของเขาและทั้งสองก็ทะเลาะกันโดยมีเฟร็ดคอยยุอยู่ห่างๆ
“เห็นมั้ย เฮอร์ไมโอนี่ถ้าเธอเอามันมาให้ฉันทำซุปซะก็สิ้นเรื่อง”
“เฟร็ด!!”
“โถ่แม่ ผมพูดเล่นน่ะ..”
เสียงมอลลี่ดุเฟร็ดทำให้ร่างบางหัวเราะออกมาอย่างสะใจที่เห็นท่าทีหงอๆ ของเขา
………………….
ตอนปี 4 เทอมแรก ชายร่างสูงผมแดง เดินออกมาจากหอพักเพื่อเดินเล่นตอนดึกเพราะรู้สึกนอนไม่หลับ เขาสวนกับเฮอร์ไมโอนี่ที่พึ่งถูก ศ.สเนป กักบริเวณมา เฟร็ดเห็นใบหน้าหมองๆ ของเธอก็อดที่เข้าไปทักทายด้วยความเป็นห่วงไม่ได้
“นั่นนักเรียนดีเด่นของบ้านกริฟฟินดอร์ ออกมาเดินทำอะไรในยามวิกาลแบบนี้รึ!!” เสียงเฟร็ดดังขึ้นดึงให้ร่างบางหลุดออกจากภวังค์ ด้วยความตกใจ
“ให้ตายสิ!! เฟร็ดหรือจอร์จนะ …ตกใจหมดเลย!” ใบหน้าที่อิดโรยของเฮอร์ไมโอนี่ปรากฏขึ้นตรงหน้าของเขา จนชายร่างสูงต้องย่นคิ้วอย่างไม่พอใจกับการทำโทษนักเรียนจนดึกดื่นขนาดนี้ ‘ไปโดนทำโทษอะไรมาบ้างนะ เดินจะแทบไม่ไหวอยู่แล้ว กระเป๋านี่ก็ใหญ่ชะมัด’
“ฉันเฟร็ด ส่งกระเป๋าของเธอมาให้ฉันค้นหาวัตถุอันตรายก่อนเข้าหอเดี๋ยวนี้!”
“หึๆ ไม่ยักรู้ว่านายได้เป็นพรีเฟค?” เฮอร์ไมโอนี่ปลดกระเป๋าออกจากบ่า ก่อนส่งให้เฟร็ด เขารับมันไว้และทำท่าราวกับมันหนักหลายร้อยกิโลฯ
“ให้ตายเถอะเมอร์ลิน! นี่เธอแอบเอาห้องสมุดยัดเข้าไปรึไงทำไมมันหนักขนาดนี้!!!”
เฮอร์ไมโอนี่มองตามเขาที่กำลังมุ่งหน้ากลับหอพร้อมกับกระเป๋าหนังสือในมืออย่างหมั่นไส้ แต่เพียงไม่นานสายตาหมั่นไส้ ก็เปลี่ยนเป็นรอยยิ้มเขินอายกับความจริงที่ว่า …เขาอยากถือกระเป๋าให้เธอนั่นเอง!
………………………..
ตอนปี 4 เทอมปลาย หลังงานเลี้ยงเต้นรำในคืนวัน คริสมาสต์จบลง เฮอร์ไมโอนี่ผู้หญิงที่โชคดีที่สุดในงาน เพราะคู่ควงเต้นรำในคืนนี้ของเธอคือ วิกเตอร์ ครัม แต่หลังจากแยกกัน รอนก็มาหาเรื่องเธออย่างไม่ทราบสาเหตุ เฮอร์ไมโอนี่ที่จู่ๆ ก็ถูกเพื่อนรักหักหน้าต่อหน้าคนอื่น เมื่อเธอเดินผ่านฟลอร์ก็พบกับภาพบาดใจ เฟร็ดกำลังเต้นรำกับ แองเจลิน่าอย่างมีความสุข
‘ให้ตาย วันนี้มันเป็นวันที่แย่สุดในชีวิตของคนอย่างฉัน!!’
เธอจึงรีบวิ่งออกมาจากตรงนั้น และหลบมาร้องไห้คนเดียวที่หอดูดาวทั้งที่อยู่ในชุดราตรีสีชมพูฟูฟ่อง
“มาอยู่นี่เอง…” เฮอร์ไมโอนี่รีบเช็ดน้ำตาเมื่อได้ยินเสียงจากด้านหลัง ร่างบางหันไปเผชิญหน้ากับเขา ชายร่างสูงผมแดงในชุดทักซิโดกำลังเดินมาหาเธอและย่อตัวนั่งลงข้างๆ
“นายมาทำอะไรที่นี่? นาย…?”
“ฉัน เอ่อ..จอร์จ”
“ฉันอยากอยู่คนเดียว!” เฮอร์ไมโอนี่หันหน้าหนีปาดน้ำตาออกอย่างลวกๆ การกระทำทั้งหมดอยู่ในสายตาของชายผมแดงทั้งสิ้น
“เธอควรกลับได้แล้ว ก่อนที่จะเลยเวลาปิดหอ แล้วเราอาจต้องนอนข้างนอก!”
“จอร์จ …เขาไม่สนใจฉันเลย ไม่แม้แต่จะมองมาที่ฉันด้วยซ้ำ!”
“หมายถึง …รอน น่ะหรอ?”
“ฉันหมายถึงเฟร็ด ให้ตายสิ! เขากับแองเจลิน่า เหมาะสมกันขนาดนั้นฉันจะไปสู้อะไรเธอได้ เล่นควิดดิชก็เก่ง นิสัยก็ดี แถมยังสว…!!”
เสียงของร่างบางกลืนหายไปเมื่อชายร่างสูงตรงหน้า ดึงเธอเข้าไปกอดจนหน้าของเธอแนบกับแผงอกของเขา เฮอร์ไมโอนี่ปล่อยให้น้ำตาแห่งความเสียใจค่อยๆ ไหล โดยไม่อาจรับรู้ถึงเวลาที่ล่วงเลยไปว่าเธอร้องไห้ในอกของเขานานเท่าไหร่
เสียงสะอื้นเริ่มเบาลง ทั้งสองผละออกจากกันชายร่างสูงดึงตัวเธอขึ้นจากพื้นก่อนจะพาร่างบางกลับหอพัก และตลอดทางต่างไม่มีใครพูดอะไรอีกเลย
ในตอนเช้าเฮอร์ไมโอนี่เดินลงมาจากห้องพักเธอก็ไปได้ยินการสนทนาของพวกผู้ชายปี 5 และ 6 เข้าโดยบังเอิญ
“จอร์จ นายเห็นเฟร็ดรึเปล่าฉันยืมรายงานหมอนั่นมาลอก กะจะเอามาคืนซะหน่อย”
“ไม่รู้สิ เมื่อคืนที่งานก็ไม่เห็นนะ เขาทิ้งให้แองเจลิน่าอยู่กับฉันตั้งแต่เริ่มงานแล้วก็หายไปจนงานเลิกเลย!”
“ให้ตายสิ วันนี้มีการแข่งนัดสำคัญด้วย ฝากบอกเฟร็ดว่าห้ามสายเด็ดขาด!!”
“ได้ ถ้าเขามาฉันจะบอกให้นะ..” และคนกลุ่มนั้นก็แยกย้ายกันไป เหลือเพียงแต่เด็กสาวที่ยืนอยู่บนบันไดด้วยสีหน้าตกตะลึง เมื่อนึกย้อนไปถึงเรื่องเมื่อคืน คนที่อยู่กับเธอไม่ใช่จอร์จแต่เป็น….เฟร็ด!!
………………..
เฮอร์ไมโอนี่ค่อยๆ ลืมตาขึ้นมองภาพถ่ายแต่งงานตรงหน้าด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง กับความทรงจำในอดีตที่ค่อยๆ หวนกลับคืนมาด้วยฤทธิ์ของน้ำตาเธสตรอล
ร่างบางยันตัวขึ้นจากพื้นก่อนจะวิ่งออกจากห้อง ตรงเข้าไปหาชายร่างสูงที่กำลังนั่งเอามือกุมหน้าซ่อนน้ำตาอยู่บนโซฟา เฮอร์ไมโอนี่ทรุดตัวลงกับพื้นตรงหน้าเขา ก่อนจะดึงมือเขาออกจากใบหน้าคมคาย เธอมองเขาในตอนนี้ด้วยแววตาขอโทษ ก่อนจะโผเข้ากอดชายคนรักด้วยความโหยหา
“เฟร็ด ฉัน …ฉันขอโทษ ฮือๆๆๆ”
ชายร่างสูงตกใจกับการกระทำของร่างบาง แต่เพียงไม่นานก็เข้าใจกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้น …ความทรงจำของเธอกลับมาแล้ว
แม้ความทรงจำที่ปรากฏจะเป็นเพียงความทรงจำในอดีต ซะส่วนใหญ่แต่เธอก็มั่นใจว่าจริงๆแล้ว คนที่เธอรักคือเฟร็ด ไม่ใช่เดรโก มัลฟอย จอมยโสนั่น!!
เฟร็ดดึงเฮอร์ไมโอนี่ขึ้นมาจากพื้น และกอดเธอไว้แน่นราวกับกลัวว่าเธอจะหายไปอีก เฮอร์ไมโอนี่ผละออกจากอ้อมกอดของเฟร็ดก่อนจะเช็ดคราบน้ำตาให้เขาอย่างเบามือ เฟร็ดประทับริมฝีปากลงบนปากอิ่มของเธออย่างโหยหา ทั้งสองจูบกันเนิ่นนาน ราวกับจะชดเชยเวลาที่ทั้งสองต้องเสียไปกับความทรงจำที่ลบเลือน…
หลังจากวันนั้น เฟร็ดใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่กับเฮอร์ไมโอนี่ภายในคอนโดของเขา
เฮอร์ไมโอนี่ได้หยุดลาพักร้อน เมื่อทางเซนต์มังโกทราบข่าวที่เธอสูญเสียความทรงจำ ทำให้เธอกลายเป็นแม่บ้านสมใจเฟร็ดแม้ว่าเธอจะไม่เห็นด้วยก็ตาม ด้วยความที่อยากชดเชยเวลาที่เสียไปร่วมกับคนรัก เฟร็ดจึงนำงานกลับมาทำที่คอนโด และไปช่วยจอร์จปิดร้านบ้างในบางครั้ง
การเดินทางไปฉลองวันครบรอบก็เป็นอันต้องถูกยกเลื่อนไปโดยปริยาย แต่ทั้งสองก็เริ่มพูดคุยกันอีกครั้งถึงวันเดินทางที่จะถึงในอีก 1 เดือนข้างหน้า
วันนี้เฟร็ดรีบกลับมาเร็ว เพราะมีนัดพาเฮอร์ไมโอนี่ไปซื้อของที่ ตรอกไดแอกอนมาปรุงมื้อค่ำ
“ซื้อเห็ดไปด้วยดีกว่าเนอะ ฉันคิดถึงสปาเก็ตตี้ของนายจัง”
“ได้สิ เดี๋ยวเย็นนี้ฉันโชว์ฝีมือเอง!”
“ฮ่าๆๆ ไม่เอามีดบาดนิ้วอีกนะ!!” เฟร็ดคล้องแขนล็อกคอร่างบางที่พยายามจะวิ่งหนี ก่อนจะดึงเธอเข้ามาจูบอย่างนึกหมั่นเขี้ยว แต่จู่ๆ ร่างของเฟร็ดก็ถูกกระชากจากด้านหลังจนเซเกือบล้ม เฮอร์ไมโอนี่หันไปด้านหลัง ก็ต้องตกใจเมื่อตรงหน้าเธอคือชายฉกรรจ์หลาย 10 คน กำลังรุมทำร้ายคนรักของเธอ
“ม่ายยยยย!! ปล่อยเขานะ ได้โปรด!”
เฮอร์ไมโอนี่วิ่งเข้ามาในวงล้อมเพื่อช่วยคนรักของเธอ แต่ก็ถูกชายร่างกำยำล็อกตัวไว้ เธอจำได้ดีว่าคนพวกนี้เป็นนักต้อน ลูกน้องของเดรโก มัลฟอย เขาคงส่งพวกนี้มาพาตัวเธอกลับไปแน่นอน ..เธอไม่ยอมให้มันเป็นแบบนั้นแน่!!
เฮอร์ไมโอนี่ขัดขืนสุดแรง เสียงหมัด และเท้ากระทบเนื้อดังสนั่นไปทั่วบริเวณ เหล่าผู้วิเศษคนอื่นรีบวิ่งออกจากบริเวณนั้นด้วยความหวาดกลัว ร่างของเฟร็ดสะบักสะบอม เมื่อโดนซ้อมในแบบความถนัดของนักต้อน เฮอร์ไมโอนี่กรีดร้องเสียงหลง เมื่อเห็นคนรักลงไปนอนกับพื้นอย่างหมดสติ เธอสะบัดตัวออกมา และถูกนักต้อนผิวคล้ำต่อยท้องจนเธอปวดร้าวลงไปนอนกับพื้น
ชายที่ต่อยท้องเฮอร์ไมโอนี่ก็ลงไปนอนกับพื้นข้างเธอ โดยฝีมือของหัวหน้านักต้อนที่ได้รับคำสั่งว่าห้ามทำร้ายผู้หญิงของเจ้านาย
เฮอร์ไมโอนี่เอื้อมมือไปจับมือคนรักด้วยความปวด และสติอันลางเลือนเธอหลับตาลงก่อนที่ร่างของทั้งสองจะหายตัวไปจากตรอกนั้นทันที…!!
..........................................................................................
ภาพนี้ผู้แต่งตัดต่อเองนะคะ ชอบไม่ชอบคอมเม้นได้จ้า ^^
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น