EP.20
กระจก..?
เจ้าแห่งศาสตร์มืดได้เข้ายึดกระทรวงเวทมนต์ โดยแต่งตั้ง ไพอัส ทิกเนส เป็นนายกรัฐมนตรี ส่วนโดโลเรส อัมบริดจ์ เป็นคณะกรรมาธิการลงทะเบียนผู้ที่เกิดจากมักเกิ้ล และผู้สอบสวนผู้ที่เกิดจากมักเกิ้ล
พ่อมดทุกคนที่เข้าข่ายเลือดน่าสงสัย ต้องเข้ารับการตรวจสอบทุกคน และขึ้นศาลพิจารณาต่อไป
พวกแฮร์รี่ หลังจากเข้ามาในฮอกมีดส์ โดยการช่วยเหลือของบิล พวกผู้เสพความตายได้เบาะแสของแฮร์รี่ ก็ออกตามล่าเขาทันที
เกิดการปะทะกันระหว่างทั้งสองฝ่าย รอนได้รับบาดเจ็บสาหัสด้วยฤทธิ์ของคาถาจากผู้เสพความตายที่ชื่อโรลด์
“ไม่นะรอน!! จินนี่รีบพาเขาไปข้างในก่อน!” ทั้งสองช่วยกันลากรอนที่หมดสติเข้ามาในร้านมืดๆ แห่งหนึ่ง
“ตื่นสิรอน!!” จินนี่ตีแก้มพี่ชายเบาๆ อย่างใจเสีย
“ดูเขาไว้นะจินนี่ ฉันจะสำรวจว่าที่นี่ปลอดภัยที่จะซ่อนตัวรึป่าว?” หลังจากเสกคาถารักษาบาดแผลให้ รอน และแฮร์รี่ก็เดินออกสำรวจภายในร้านทันที
“ลูมอส ”
ไฟจากปลายไม้กายสิทธิ์สว่างขึ้นเผยให้เห็นภายในร้านอย่างชัดเจน มันคือร้านหัวหมู ที่พวกเขา ทรีโอ ไม่เคยคิดจะเข้ามาตั้งแต่เรียนฮอกวอตส์ เพราะเฮอร์ไมโอนี่สั่งห้ามพวกเขาดื่มแอลกอฮอล์อย่างเด็ดขาด จึงไม่คุ้นชินกับบรรยากาศแบบนี้เอาซะเลย
แฮร์รี่มั่นใจว่าที่นี่ปลอดภัยและอาจจะปลอดคนด้วย เพราะเวลาขนาดนี้เจ้าของร้านคงจะอยากพักผ่อนมากว่าจะมานั่งเล่นในร้านแน่นอน เขาทรุดตัวลงนั่งกับเก้าอี้ตัวหนึ่ง เพราะรู้สึกเจ็บข้อเท้าแปล๊บๆ ก่อนจะดึงเศษกระจกขนาดใหญ่ที่เขาซ่อนมันไว้ในถุงเท้าออกมา
“ศ. ดัมเบิลดอร์ ผมจะทำยังไงต่อไป!” แฮร์รี่เอ่ยขึ้นมาอย่างสิ้นหวัง และภาพของชายที่เขาต้องการพบมากที่สุดในตอนนี้ก็ปรากฏขึ้นบนเศษกระจกในมือเขา แต่ก็ไร้ซึ่งเสียงตอบรับดังเช่นทุกครั้งที่เขาหยิบมันขึ้นมา ก่อนจะวางมันลงบนโต๊ะ และเสียงคุยกันก็ดังขึ้นเรียกความสนใจของเขา…
“รอนคงฟื้นแล้ว!” แฮร์รี่เดินเร็วๆ มาหาจินนี่และตอนที่เขาเลี้ยวตรงหัวมุมจากห้องหนึ่งเพื่อมาหาเธอ เขาก็ต้องชะงักเท้าทันทีเมื่อเห็นบุคคลที่ 3 อยู่ตรงนั้นด้วย
“ศ. ดัมเบิลดอร์!! นั้นคุณใช่มั้ย??!” แฮร์รี่วิ่งมาหาเขาอย่างรวดเร็วราวกลับกลัวว่าเขาจะหายไป ชายคนดังกล่าวหันมาหาแฮร์รี่ เด็กหนุ่มผู้รอดชีวิตชะงักเท้าทันทีเมื่อเห็นหน้าชายผู้นั้น
เขามีรูปร่างหน้าตาคล้ายคลึงกับ ศ.ดัมเบิลดอร์ แต่ก็ไม่เหมือนซะทีเดียว ที่ไม่เหมือนก็คือดวงตามีประกายดื้อร้นอยู่ในที่ ต่างจากแววตา ศ.ของเขาที่ดูอบอุ่นกว่ามาก
“ไม่ใช่หรอกพ่อหนุ่ม…”
“คุณคือ อาเบอร์ฟอร์ธ น้องชายของ ศ.ดัมเบิลดอร์!!”
“รู้ได้ไง?”
“เอลฟายอัส โดจ พูดถึงคุณให้ผมฟังในงานแต่งของ บิล วีสลี่ย์ครับ”
“เธอกลับมาที่นี่ทำไม! ดอบบี้พาพวกเธอไปไกลถึงกระท่อมเปลือกหอยแล้วนี่!!”
“คุณนี่เองที่เป็นคนในกระจกนั่น คนที่ผมเห็นและคิดว่าเขาคือ ศ.ดัมเบิลดอร์มาโดยตลอด”
“ใช่แล้ว …และด็อบบี้ล่ะ? เอามันไปทิ้งไว้ไหน”
“เขาตายแล้ว…”
“เสียใจด้วย ฉันชอบเอลฟ์นั่น …เธอควรจะไปได้แล้ว ผู้เสพความตายเฝ้าอยู่ทุกทางเข้าออกของฮอกวอตส์ ถ้าเธอยังอยู่ที่นี่กันฉันคิดว่า…”
“ผมต้องเข้าไป!! มันอยู่ในนั้น ฮอลครักซ์ มันอยู่ในปราสาทนั่น!!”
“ฉันจะไม่ห้าม แต่จะขอเตือน ดัมเบิลดอร์ ไม่ได้เป็นคนดีอย่างที่พวกเธอรู้จัก เขาเคยเล่าเรื่องฉันให้เธอฟังรึป่าว? เขาให้พวกเธอวิ่งไล่ตามหาฮอลครักซ์ โดยที่ไม่เคยบอกว่าควรจะเริ่มจากตรงไหน และทำลายมันยังไงงั้นหรอ? …บอกฉันสิแฮร์รี่”
“ผม …ผมไว้ใจเขา”
“เธออย่ามาโกหก! ถ้ากับฉันล่ะไม่เป็นไร …หลังรูปภาพนั้น เป็นทางลับที่เหลือเพียงเส้นทางเดียวที่เหลืออยู่ ส่วนชั้นสองคือที่พักสำหรับแขกถ้าพวกเธออยากจะพัก….”
“เอ่อ ไม่ดีกว่าครับ คือเราต้องรีบไป รอนก็ฟื้นแล้วด้วยคุณคงจะช่วยเขาพวกเราต้องขอบคุณ คุณอีกครั้งที่ให้พวกเราซ่อนตัว… เราไปกันเถอะ!!” แฮร์รี่บอกขอบคุณ อาเบอร์ฟอร์ธ และหันมาหาเพื่อนของพวกเขาก่อนจะบอกรหัส และรูปภาพก็เปิดออกเผยให้เห็นเป็น อุโมงค์ขุดมืดๆ ขนาดคนเดินผ่านได้สบาย
ชายชรามองตามร่างของเด็กทั้งสามที่เดินหายลับไปพร้อมกับบานรูปภาพที่ถูกปิดลงด้วยสายตากังวลอย่างไม่ปิดบัง…
ทั้งสามคนเดินมาเรื่อยๆ จนสุดทางก่อนจะผลักประตูออกไปพบกับแสงสว่างที่สาดเข้ามาจนพวกเขาต้องหยีตา!...
ตรงหน้าของพวกเขาคือเด็กนักเรียนในชมรม กองทัพดัมเบิลดอร์ และเด็กบ้านอื่นๆ อีกหลายคนมองมาที่เขาเป็นตาเดียว และในดวงตาทุกคนฉายแววดีใจออกมาอย่างชัดเจน…
“แฮร์รี่!!!!!!!!!!!!”
ณ คฤหาสน์ฤดูหนาว
หลังจากงานเลี้ยงเลิกทุกคนต่างแยกย้ายกลับคฤหาสน์ เฮอร์ไมโอนี่ปลีกตัวมาพักผ่อนก่อนใคร เธอออกมาจากห้องน้ำในชุดนอนยาวสีฟ้าอ่อนคลุมทับด้วยเสื้อคลุมสีเดียวกัน ร่างบางชะงักเมื่อเห็นชายผมแดงนั่งอยู่บนเตียงอย่างเหม่อลอย
“เฟร็ดดี้! เธอเป็นอะไรรึเปล่า?...” ร่างบางเดินเข้ามาหาเขาก่อนจะวางมือลงบนไหล่หนา
“ไม่มีอะไรหรอก ฉันก็คิดอะไรไปเรื่อยน่ะ”
“เรื่องคำสาปนั่นรึเปล่า? มีแต่เรื่องนี้เท่านั้นที่ทำให้เธอดูทุกข์ใจขนาดนี้…”
“ก็ไม่เชิง …ตอนที่ฉันสู้กับมังกร ฉันกลัวมากเลย อันที่จริงคิดว่าตัวเองจะต้องตายแล้วด้วยซ้ำ กลัวว่าจะอยู่ไม่ถึงวันนี้….” เฟร็ดดึงร่างบางลงมาที่ตักของเขา กอดเธอไว้จากด้านหลัง ก่อนจะวางจมูกลงบนท้ายทอยของเธอ กลิ่นหอมอ่อนๆ จากร่างบางในอ้อมกอดช่วยให้จิตใจเขาสงบลงมาก
เฮอร์ไมโอนี่หันหน้ามาหาเขาก่อนจะประคองใบหน้า ของชายหนุ่มขึ้นและจุมพิตที่ริมฝีปากเขาอย่างแผ่วเบา ทั้งคู่จูบกันอย่างเนิ่นนาน เฟร็ดผละออกจากเฮอร์ไมโอนี่ ก่อนจะอุ้มร่างบางขึ้นจนเธอหวีดร้องออกมาด้วยความตกใจ
“เฟร็ด!!! จะทำอะไรน่ะปล่อยฉันลงนะคนเจ้าเล่ห์!!!”
เฟร็ดวางร่างบางลงบนเตียง ก่อนจะขึ้นคล่อมร่างของเธออย่างรวดเร็วจนร่างบางไม่ทันตั้งตัว ชายหนุ่มล็อกมือทั้งสองข้างของเธอลงกับเตียง และโน้มหน้าเข้ามาใกล้ๆ จนทั้งสองสัมผัสได้ถึงลมหายใจของกันและกัน เฮอร์ไมโอนี่หลับตาปี๋ด้วยความกลัว!!
ร่างสูงจุมพิตที่แก้มขวาของเธออย่างรวดเร็ว และหัวเราะออกมาอย่างสนุกสนานเมื่อเห็นท่าทีของคนรัก ก่อนจะปล่อยเธอเป็นอิสระ เสียงหัวเราะยังดังต่อเนื่องอย่างไม่มีทีท่าจะสิ้นสุดจน เฮอร์ไมโอนี่ยันตัวขึ้นจากเตียงและปาหมอนใส่เฟร็ดที่กำลังนอนกลิ้งหัวเราะอย่างเอาเป็นเอาตายบนเตียง
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ หน้าเธอตอนตกใจกลัวนี่ตลกชะมัด ฉันเฟร็ดนะ …ไม่ใช่ ศ.สเนป ฮ่าๆๆๆๆๆ”
“เฟร็ดบ้า!!! ไอ้บ้า! นิสัยไม่ดี!! ชอบแกล้งกันอยู่ได้ สนุกรึไงฮะ!!!! เอามาเลยนะคืนไม้กายสิทธิ์ฉันมาเดี๋ยวนี้เลย!!!!!!”
เฟร็ดปาดน้ำตาออก ก่อนลุกขึ้นจากเตียงมาประจันหน้ากับร่างบางที่เริ่มมีน้ำตาคลอที่ดวงตาคู่สวยทั้งสองข้าง เขาปาดมันออกอย่างแผ่วเบาและยกมือบางขึ้นมาจูบ
“เธอกลัวฉันขนาดนั้นเลยหรอ…?” เฟร็ดถามขึ้น ไม่มีเสียงตอบกลับร่างบางเพียงแต่พยักหน้าเบาๆ กับเสียงสะอื้นที่ดังเป็นระยะๆ
“ตราบใดที่เรายังไม่แต่งงานกัน… ฉันของให้คำมั่นด้วยเกียรติของลูกผู้ชายเลยว่าจะไม่ใช้กำลังกับเธอ ..จนกว่าเธอจะพร้อมจริงๆ ฉันสัญญา!!” เฮอร์ไมโอนี่เงยหน้ามองเขาด้วยแววตาซาบซึ้งใจ ก่อนจะหลุบตาลงต่ำ เพื่อซ่อนใบหน้าที่เริ่มแดง ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงติดขัด
“เอ่อ …ไม่ ไม่แน่วันที่ฉันพร้อม อาจจะ ….มาถึงเร็ว ..เร็วกว่านั้นก็ได้ …นะ” เฟร็ดมองเธอด้วยความหลงใหลไปกับท่าทางไร้เดียงสาของเธอ
แม้เขาจะเคยผ่านผู้หญิงมาบ้างแต่ก็แค่ความสัมพันธ์ทางกาย ที่ไม่มีแม้แต่จะจูบกันด้วยซ้ำ ต่อให้พวกเธอมาเปลื้องผ้าต่อหน้า เขาก็ไม่ค่อยจะรู้สึกพิศวาสอะไรเท่าไหร่…
แต่กับเธอแม้จะใส่เพียงเสื้อยืด กางเกงขาสั้นแบบมักเกิ้ล เธอก็ดูเซ็กซี่สำหรับผมเสมอ และยิ่งในตอนนี้เธออยู่ในชุดนอนบางเบาแบบนี้ด้วย ยิ่งทำให้ใจผมเต้นแรงจนแทบจะระเบิดเลยทีเดียว…
ผมจึงยุติความคิดลงเพียงเท่านั้น ผมส่ายหน้าเบาๆ กับความคิดของตัวเอง และดึงเธอเข้ามากอดอย่างแผ่วเบาด้วยความโหยหา ก่อนจะผละออกไปทำธุระส่วนตัว
เฟร็ดเข้าไปในห้องน้ำแล้ว เหลือเพียงฉันที่นั่งใจเต้นแรงราวกับคนบ้า ฉันพูดอะไรออกไปเนี่ย!! ราวกับให้ความหวังเขา ฉันคิดผิดจริงๆ เขาจะมองเราเป็นผู้หญิงยังไงกันนะ
ร่างบางทิ้งตัวลงนอนบนเตียงอีกครั้งก่อนจะหลับตาลง จมดิ่งลงสู่ห้วงนิทรา…
ร่างสูงเดินออกมาจากห้องน้ำด้วยกางเกงผ้าไหมขายาวสีน้ำเงินเข้ม และผ้าขนหนูผืนใหญ่ที่กำลังเช็ดผมเของเขาอยู่ด้วยฤทธิ์ของคาถา เขาค่อยๆ ล้มตัวลงนอนข้างๆ ร่างบาง
เขาไม่เคยนึกฝันเลยว่าจะได้แต่งงานกับเธอ ‘ผู้หญิงที่สวยและฉลาดที่สุดในฮอกวอตส์’ แม้จะไม่ใช่งานแต่งงานสำหรับเขา แต่มันก็มีความสุขเหลือเกินในชีวิตของผู้ชายคนหนึ่ง…
ใบหน้าที่ต้องแสงจันทร์ช่างงดงามเหลือเกิน ทำให้เขาอดใจไม่ไหว เข้ามาจุมพิตเธอที่หน้าผากอย่างแผ่วเบา และดึงร่างบางเข้ามาและประคองกอดไว้ ราวกับกลัวว่าเธอจะหายไป…
“ฝันดีนะ …ที่รักของฉัน”
...............................................................................................................................
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น