EP.6 Deathly Hallows เราคือ..นายแห่งยมทูต เฟร็ด/เฮอร์ไมโอนี่

EP.6

อดีต…ปวดใจ

            แฮร์รี่ที่เดินขึ้นมาชั้นบนเพื่อพักผ่อน   ก็บังเอิญผ่านไปเห็นจินนี่นั่งเล่นอยู่ในห้องโถงชั้นบนสุดของบ้านโพรงกระต่าย กับพิกมี่พัฟ ตัวสีชมพูน่ารัก     มันพยายามที่จะแลบลิ้นยาวๆ ของมันออกมาเลียจมูกสาวน้อยผมแดงตรงหน้า  
            เธอดึงมันออกพลางหัวเราะคิกคักอย่างสนุกสนานโดยไม่ทันสังเกตุว่ามีบุคคลที่ 3 อยู่ในห้องนี้ด้วย

           “ฮ่าๆๆๆๆ  อย่าสิ  มันจั๊กจี้นะ!”

           แฮร์รี่ค่อยๆ  เดินมานั่งข้างหลังจินนี่จนตัวทั้งสองเบียดชิดกัน     จินนี่ตกใจหันไปขวับไปมองทันทีทำให้หน้าผากของเธอกระแทกเข้ากับแว่นของแฮร์รี่อย่างจัง

          “โอ๊ย!!!!!”    เขาร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด    จินนี่ตกใจวางพิกมี่พัฟลงบนพรมก่อนจะเข้ามาดูอาการของแฮร์รี่

          “ให้ตายเถอะแฮร์รี่!!   นั่น  เธอเป็นอะไรมากรึป่าว!!??”    สาวผมแดงถามถามอย่างร้อนรนจนลืมไปว่าตนก็เจ็บหน้าผากเหมือนกัน    

           จินนี่ถอดแว่นเขาออกพบว่าที่สันจมูกคมสวยมีรอยแว่นฝังอยู่ลึกพอสมควร   และรอยมันกลับเริ่มแดงขึ้นจนกลายเป็นสีม่วงแลดูน่ากลัว    เธอตกใจหยิบไม้กายสิทธิ์ออกมาเพื่อรักษาเขา  แต่แฮร์รี่คว้ามือเธอไว้และดึงเธอเข้ามาใกล้    ก่อนจะประทับริมฝีปากลงบนปากบางนุ่มนิ่มอย่างแผ่วเบา  

           “!!!”

           “…”

           มันช่างหวานหอมเหลือเกินในความรู้สึกของจินนี่    เป็นความรู้สึกที่บริสุทธิ์แต่แฝงไปด้วยความวาบหวาม    ต่างกับตอนที่เธอจูบกับดีน  โทมัสอย่างชัดเจน    ….ถึงแม้จะรู้สึกดีอยู่บ้างแต่มันน่าอึดอัดและเต็มไปด้วยการบีบบังคับเกินไป!!   

            แต่ครั้งนี้ไม่เลยเธอรู้สึกดีกับจูบของแฮร์รี่มากจนเธอเผลอเอื้อมมือไปคล้องคอของเขาไว้อย่างแผ่วเบา    แฮร์รี่รู้สึกถึงการหายใจที่เริ่มติดขัดของสาวน้อยตรงหน้า  เขาค่อยๆ  ถอนริมฝีปากออกและทั้งสองก็มองหน้ากันด้วยสายตาลึกซึ้งอยู่เนิ่นนานก่อนที่จินนี่จะขอตัวไปพักผ่อน

           “เอ่อ  คือมันดึกมากแล้ว   ฉันคิดว่า..”   จินนี่หน้าแดงด้วยความเขินอาย  และพูดติดขัดจนชายตรงหน้าเผลอยิ้มออกมาอย่างเอ็นดู

          “ได้สิ   ฉันจะไปส่ง”   และเขาก็ดึงเธอขึ้นจากพื้น แฮร์รี่เป็นฝ่ายพาเธอไปส่งที่ห้อง  ก่อนจะล่ำลากันที่หน้าประตู    และราตรีนิททราอันแสนหวานกำลังรอพวกเขาอยู่ในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า

         ในห้องนอนมีร่างทั้งสองกำลังนอนอยู่    จินนี่ที่พึ่งกลับเข้ามาในห้องได้ไม่นานก็รีบกล่าวราตรีสวัสดิ์กับเฮอร์ไมโอนี่ที่กำลังนอนอ่านหนังสืออยู่บนเตียง  โดยไม่ได้สังเกตถึงสีน่าและท่าทางที่แปลกไปของสาวน้อยผมแดงเลย   

         เธอกล่าวราตรีสวัสดิ์สาวน้อยก่อนจะหันมาสนใจหนังสือในมือ   เนื้อหาทั้งหมดไม่ได้เข้าหัวเธอเลยแม้แต่น้อย ตอนนี้ในหัวของเธอคิดแต่เรื่องที่เคยเกิดขึ้นกับแฝดทั้งสอง รวมไปถึงเรื่องที่  แฮร์รี่  และรอนวิเคราะห์ถึงความเชื่อมโยงต่างๆ ที่ว่าเป็นเพราะเจ้าแห่งศาสตร์มืดกำลังวางแผนทำอะไรบางอย่าง    

         จากภาพความเชื่อมโยงของ และเจ้าแห่งศาสตร์มืดที่เข้ามาในหัวของแฮร์รี่     ….แต่ภาพเหล่านั้นไม่ปะติดปะต่อกันอย่างที่มันเคยเป็นทำให้แฮร์รี่ไม่สามารถล่วงรู้ได้ว่าโวลเดอมอร์ต้องการอะไรกันแน่   นั่นทำให้ความวิตกยิ่งมีเพิ่มมากขึ้น   และจู่ๆ ภาพของชายร่างสูงผมแดงก็แล่นเข้ามาในหัวของเฮอร์ไมโอนี่ 

           ภาพตั้งแต่ปี 4 ที่เธอกำลังนั่งอ่านหนังสือในห้องโถงและมีนักเรียนที่ถึงเกณฑ์ ทยอยกันเขียนชื่อลงไปในถ้วยอัคนี แต่จู่ๆ แฝดวีสลี่ย์ก็วิ่งเข้ามาเรียกเสียงเฮให้กับนักเรียนกริฟฟินดอร์ได้เป็นอย่างดี     พร้อมกับหลอดแก้วที่บรรจุน้ำยาสีใสในมือ มันคือน้ำยาเพิ่มอายุ!!!

           'มันไม่มีทางได้ผล!!'

           เฮอร์ไมโอนี่พูดสบประมาทแฝดทั้งสองทันที  ทั้งคู่เดินเข้ามาหาเฮอร์ไมโอนี่และนั่งกระกบเธอและส่งสายตากวนๆ มาให้ เธอบอกว่าดัมเบิลดอร์ไม่มีทางหลงกลพวกสมองตื้นไร้สติหรอก  และเสียงข้างกายเธอก็ดังขึ้น

           ‘ก็เพราะว่ามันสมองตื้นไร้สติน่ะสิ’   แว๊บแรกเธอแยกออกทันทีเลยว่าเขาคือเฟร็ด เพราะสายตาเจ้าเล่ห์กว่าจอร์จและใบหน้าคมคายชวนให้สาวๆ ต่างลุ่มหลงยิ่งกว่าน้ำยาลุ่มหลงที่ขายในร้านขายของเก่าในตรอกไดแอกอนซะอีก    นั้นทำให้เฮอร์ไมโอนี่ได้เผลอจ้องตาเขาด้วยความหลงใหล   ก่อนจะหลุดออกมาจาก ภวังค์เมื่อสายตาของเฟร็ดละออกไปแล้ว

          ขณะที่พวกแฮร์รี่กำลังทำรายงานของ ศ.สเนป อยู่นั้น หนึ่งในแฝดก็ปากระดาษมาให้รอน    ตอนแรกเธอคิดว่าเป็นจอร์จ   เธอเงยหน้ามองพบว่าเขาคือเฟร็ด    ใจความในกระดาษคือ   ‘รีบๆ หน่อยเดี๋ยวของดีจะไม่มีเหลือ’   ทำนองนี้     และรอนก็ถามเขากลับว่าเขามีคู่สำหรับงานเต้นรำแล้วงั้นหรอ  เฟร็ดทำสายตาเชิง   ‘คอยดูละกัน’   และปาก้อนกระดาษใส่แองเจลิน่า   เฮอร์ไมโอนี่ละจากรายงานขึ้นมามองเฟร็ดที่นั่งตรงข้ามกับเธอ แองเจลิน่าตวาดเฟร็ด    และเขาก็เอ่ยปากพร้อมประกอบท่าทาง

         ‘เธอ  อยากไปงานเต้นรำ  กับฉันมั้ย’     ไม่ใช่แค่เฮอร์ไมโอนี่  แต่เป็นจอร์จด้วยที่ดูเหมือนจะตกตะลึงกับคำชวนไปงานเต้นรำของเฟร็ด   แต่เขาก็ได้แค่ยิ้มบางๆ  ให้กับท่าทางแฝดของตัวเองและก้มหน้าทำรายงานต่อ 

         แต่เฮอร์ไมโอนี่ สิ จากที่ตั้งใจจะรอส่งรายงานพร้อมเพื่อนๆ ต่อจากนั้นจะไปทดลองของเล่นวีสลี่ย์ที่เธอไม่คิดจะเฉียดตัวเข้าไปใกล้   แต่สองแฝดลงทุนเชิญเธอไปเป็นเกียรติ   ก็เป็นอันว่ายกเลิก   เฮอร์ไมโอนี่รีบลุกจากโต๊ะไปส่งรายงานให้ ศ.สเนปก่อนใคร      เธอเดินกลับที่โต๊ะ  และพูดกระแทกเสียงใส่รอนที่กำลังนั่งพิจารณากระดาษในมือที่เฟร็ดส่งมาให้  จนทำให้เขาตกใจปล่อยมันปลิวหลุดมือไป

         ‘ฉันไม่อยากจะยุ่งหรอกนะ  เธอคงไม่อยากผิดใจกับแฝดของเธอ  ก็แล้วแต่!!’
ท่ามกลางสายตาตกตะลึง+งง   ของแฮร์รี่และรอน  และเฮอณ์ไมโอนี่ที่เดินกระแทกเท้าจากไป

         จอร์จมองตามเฮอร์ไมโอนี่เขานึกในใจ  ‘เธอรู้เรื่องเราได้ไงกัน..?’  และเฟร็ดยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจก่อนจะนั่งก้มหน้าทำรายงานอย่างตั้งใจราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น…

 
 

          “เด็ก  เด็กน้อยเอ๋ย…”   เสียงนี้อีกแล้ว

          เสียงคนแก่ดังขึ้นอีกครั้งเรียกความสนใจเฮอร์ไมโอนี่ให้หลุดออกจากความคิด  ก่อนจะมองหาต้นตอของเสียง   เธอวางหนังสือไว้โต๊ะ  ข้างเตียง   แต่มันเลื่อนไปโดนสร้อยล็อกเก็ตที่วางไว้อยู่ก่อนแล้ว   จนมันหล่นลงกระทบพื้นเสียงดัง
          เฮอร์ไมโอนี่มองไปที่เตียงของจินนี่เพราะกลัวเธอจะตื่นแต่เปล่าเลย     เธอยังหลับสนิท  

          เฮอร์ไมโอนี่หันมาสนใจล็อกเก็ตก่อนจะหยิบมันขึ้นมาถือไว้   และพลิกหาดูร่องรอยของความเสียหาย แต่ก็ไม่พบ   เธอกำลังจะวางมันลงบนโต๊ะอีกครั้งแต่คราวนี้เสียงแหบพร่า  เสียงเดิมดังขึ้นอีกครั้งมันใกล้เหลือเกินราวกับอยู่ในมือ...!!

          ใช่!!  เสียงนี้อาจจะมาจะในล็อกเก็ตก็ได้เธอยกมันขึ้นมาแนบหู    และเป็นอย่างที่คิด  เสียงมันดังมาจากในนี้
          เธอเปิดฝาล็อกเก็ตออกทันใดนั้น    สำแสงสีฟ้าโปร่งใสก็พวยพุ่งออกมาห่อหุ้มตัวเธอ   ก่อนที่ร่างกายของเฮอร์ไมโอนี่กระตุกวูบหายไปพร้อมกับลำแสงนั้น    พร้อมกลับความมืดที่เข้ามาปกคลุมห้องอีกครั้ง…

 

........................................................................................................

<<ตอนที่แล้ว    ตอนต่อไป>>

<<<< กลับไปหน้าหลัก >>>>