EP.1
การสูญเสียของ..เด็กน้อย
ท่ามกลามกลางผู้คนที่เดินขวักไขว่ โดยรอบมีแต่ผู้ป่วยกำลังรอรับการรักษาอยู่เต็มไปหมด ที่หน้าห้องทำงานของผู้เชียวชาญทางการบำบัดด้านสภาพจิตใจ มีชายร่างสูง และหญิงสาวร่างอรชรกำลังแสดงความรักต่อกัน ท่ามกลางสายตาซุกซนของบรรดาลูกน้องที่มองมา จนเธอรู้สึกเขินอายกับพฤติกรรมของชายคนรัก แม้เขาจะปฏิบัติแบบนี้ทุกวันที่มาส่ง แต่เธอก็ไม่เคยชินกับมันซักที…
“ตอนเย็นฉันมารับนะ …อย่าดื้อล่ะ” ชายร่างสูงในเสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อนลูบแก้มนวลอย่างทะนุถนอม
“นี่เฟร็ดดี้ ฉันไม่ใช่เด็กๆ นะ!!” เขาเพียงส่งยิ้มให้เธอและเดินหายไปกับกลุ่มคน ทิ้งไว้เพียงหญิงสาวที่ยืนอายม้วนกับเสียงแซว ของลูกน้อง และพยาบาลจนเธอต้องรีบเข้าห้องปิดประตูอย่างรวดเร็ว
ดังเช่นทุกวัน ผู้ป่วยที่เข้ารับการรักษามีมากจนเฮอร์ไมโอนี่แทบไม่มีแม้แต่เวลาใส่ใจเรื่องอื่นใด วันนี้ก็เช่นกัน
พยาบาลร่างท้วมเดินนำแฟ้มผู้ป่วยเคสบำบัดในวันนี้มาให้เธอเซ็น ร่างบางอ่านรายระเอียดคร่าวๆ ผู้ป่วยรายนี้ได้รับอุบัติเหตุจากการไปพักร้อนกับครอบครัวและได้ถูก ‘มันติคอร์’ ทำร้ายตอนนี้พิษเริ่มทำลายเส้นประสาทต่างๆ ไปมากเฮอร์ไมโอนี่จึงเลื่อนการรักษาให้เร็วขึ้นจากตอนบ่ายเป็นตอนนี้เลย
“ให้ผู้ป่วยเตรียมตัว เราจะถอนพิษให้เขาในอีก 15 นาที”
“รับทราบค่ะคุณเฮอร์ไมโอนี่” และพยายาลร่างท้วมก็เดินออกไปพร้อมกลับแฟ้มเอกสาร เฮอร์ไมโอนี่รีบสวมเสื้อคลุมปลอดเชื้อทันทีพร้อมกับอุปกรณ์ต่างๆ ก่อนจะเดินไปยังห้องฉุกเฉินทันที
ผ่านไปร่วม 3 ชั่วโมง กับการรักษาและถอนพิษ ทุกคนมีใบหน้าที่อิดโรย และอ่อนเพลียเพราะพิษของมันติคอร์ แผ่ไอบางๆ ออกมาทำให้มีผลต่อทีมนักบำบัดด้วย ทุกคนพยายามอย่างสุดความสามารถก็ไม่สามารถยื้อชีวิตของผู้ป่วยที่ชื่อ แอสโทเรีย ได้เนื่องจากพิษที่ลุกลามอย่างรวดเร็ว และการเดินทางถึงมือนักบำบัดก็ช้าเกินไป
“ทุกคนพยายามได้ดีแล้ว ขอบใจมากนะไปพักกันได้แล้ว”
ทุกคนค่อยๆ ทยอยออกจากห้องบำบัด เฮอร์ไมโอนี่มองใบหน้างามของหญิงสาวที่บัดนี้กลายเป็นร่างไร้วิญญาณที่นอนแน่นิ่ง และเย็นชืดบนเตียงอย่างอาทร เธอก้มหน้าราวกลับไว้อาลัย และเดินออกจากห้องไป
น่าแปลก …ตั้งแต่วันที่ผู้หญิงชื่อ แอสโทเรีย เสียชีวิตก็ไม่เคยเห็นญาติของศพเลยแม้แต่คนเดียว มีแต่พ่อบ้าน 3 คนมานำศพของเธอไปประกอบพิธีเท่านั้น แต่มีเด็กชายตัวน้อยวัยประมาณ 4 ปี มาคอยเฝ้ายืนอยู่หน้าห้องบำบัดนั้นทุกวันมา 1 สัปดาห์แล้ว ร่างบางสงสัยมากกับพฤติกรรมนี้จึงเดินเข้าไปหาเด็กชายขณะที่เธอกำลังจะไปทานอาหารเที่ยง
“ผู้หญิงคนนั้น ...คือแม่ของเธอหรอจ๊ะ?” เด็กชายสะดุ้งสุดตัวเมื่อได้ยินเสียงเฮอร์ไมโอนี่จากด้านหลัง เด็กชายหันมามองหน้าเธอด้วยท่าทางเรียบเฉยหากแต่แววตามีแววตื่นตระหนกอย่างชัดเจน เด็กชายไม่ตอบแต่จ้องหน้าเธอเขม็ง
เฮอร์ไมโอนี่พินิจใบหน้าของเด็กชาย ก่อนจะหวนนึกถึงใบหน้าที่เห็นทีไรก็ชวนให้รู้สึกหงุดหงิดซะทุกที ผมสีบลอนด์หวีเสยขึ้นจนเรียบแปล้ดูแก่แดดเกินเด็ก ดวงตาสีฟ้าสดใสที่มีแววหยิ่งทะนงในตัว ใบหน้าเสียมแหลมหากแต่มีแก้มอวบอูมน่าหยิก เด็กคนนี้เหมือนเหลือเกิน…. เหมือนเขาจริงๆ
“เธอได้พักผ่อนแล้วเธอกำลังไปในที่ๆ สวยงามที่เขาเรียกว่าสวรรค์ไงล่ะเด็กน้อย” เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มอย่างใจดีให้เด็กน้อยที่ก้มหน้าตัวสั่นสะท้าน ร่างบางตกใจ เธอเชยคางเด็กน้อยขึ้นช้าๆ แววตาไหวระริกฉายแววความเศร้าเสียใจออกมาอย่างชัดเจน เศร้าหากแต่ไม่โศกพอที่จะมีน้ำตา
ร่างบางยิ้มละไมให้เด็กชายก่อนจะส่งมือให้เขาจับ เด็กชายมองมือเธออย่างช่างใจ
“ไม่เป็นไร …ฉันเป็นหมอไว้ใจได้นะ” เด็กชายเงยหน้ามองใบหน้าหวานสลับกับมองมือก่อนจะสอดมือเล็กเข้ากับมือของเธออย่างเกรงๆ
ทั้งสองมาหยุดยืนที่หน้าห้องหนึ่งร่างบางเปิดเข้าไป เด็กชายมองภาพตรงหน้าด้วยแววตาตื่นเต้นแต่ยังคงรักษาท่าทีให้ดูนิ่งเฉย ข้างในมีเด็กวัยเดียวกับเขากำลังเล่นของเล่นจากร้าน ‘เกมกลวีสลี่ย์’ กันอย่างสนุกสนาน
ของเล่นที่เขาไม่สามารถเล่นได้ ไม่ใช่เพราะไม่มีเงินพอที่จะซื้อ แต่เป็นเพราะเขาไม่สามารถเล่นมันได้จริงๆ เขาถูกสอนว่าควรเติบโตมาอย่างยิ่งใหญ่เหมือนกับบรรพบุรุษ เขาไม่เคยรับรู้ว่าความสนุกเป็นอย่างไร และไม่เคยได้รับแม้กระทั่งสายตาอ่อนโยนที่มองมาที่เขาเพียงผู้เดียวแบบนี้เลย เพราะเขาคือ …มัลฟอย
ของเล่นที่เขาไม่สามารถเล่นได้ ไม่ใช่เพราะไม่มีเงินพอที่จะซื้อ แต่เป็นเพราะเขาไม่สามารถเล่นมันได้จริงๆ เขาถูกสอนว่าควรเติบโตมาอย่างยิ่งใหญ่เหมือนกับบรรพบุรุษ เขาไม่เคยรับรู้ว่าความสนุกเป็นอย่างไร และไม่เคยได้รับแม้กระทั่งสายตาอ่อนโยนที่มองมาที่เขาเพียงผู้เดียวแบบนี้เลย เพราะเขาคือ …มัลฟอย
“ยังเด็กอยู่เลย อย่าเครียดไปเลยนะ ไปเล่นให้สนุกดีกว่าจ่ะ” เด็กชายหันไปมองกลุ่มเด็กตรงหน้าที่กำลังมองมาที่เขาอย่างสนใจ สลับกับเงยหน้าขึ้นมองเฮอร์ไมโอนี่ เธอยิ้มอย่างอ่อนโยน เด็กชายสะบัดแขนออกจากเธอ และวิ่งหนีไปอย่างรวดเร็วท่ามกลางสายตา งงงวยของเธอ.......
............................................................................................................
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น