EP.2
อุบัติเหตุ
หลังจากวันที่เธอได้พบกับเด็กชายผมบลอนด์คนนั้นเกือบสัปดาห์ เธอก็ไม่เห็นเขาอีกเลย
เฮอร์ไมโอนี่ใช้เวลาทั้งหมดทุ่มเทไปกับงานอย่างเต็มที่ จนลืมทุกอย่างไปสิ้น ไม่เว้นแม้แต่เรื่องเตรียมตัวไปเที่ยวในวันครบรอบไปเสียสนิท!
วันนี้เฮอร์ไมโอนี่ออกไปทำงานตั้งแต่เช้าโดยไม่ยอมให้เฟร็ดไปส่ง เพราะเธอต้องรีบมาสะสางงาน มีรายงานด่วนมาว่า คิวผู้ป่วยที่รอรับการรักษาเป็นจำนวนมากเนื่องจากเมื่อคืนวานมีมนุษย์หมาป่าเข้าโจมตีหมู่บ้านหนึ่งในแถบชายป่า
วันนี้เฮอร์ไมโอนี่ออกไปทำงานตั้งแต่เช้าโดยไม่ยอมให้เฟร็ดไปส่ง เพราะเธอต้องรีบมาสะสางงาน มีรายงานด่วนมาว่า คิวผู้ป่วยที่รอรับการรักษาเป็นจำนวนมากเนื่องจากเมื่อคืนวานมีมนุษย์หมาป่าเข้าโจมตีหมู่บ้านหนึ่งในแถบชายป่า
ขณะที่เฮอร์ไมโอนี่กำลังตรวจดูรายงานในแฟ้มก็ได้ยินเสียง คนกำลังโต้เถียงกันดังขึ้น ที่หน้าห้องเธอจึงเปิดประตูชะโงกหน้าออกไปดู
“พ่อฮะ ได้โปรดปล่อยผมเถอะนะ …ผมเจ็บ!”
สิ่งที่เธอเห็นคือภาพชายผมบลอนด์ในชุดสีดำสนิททั้งตัวยืนหันหลังให้เธอจึงไม่สามารถเห็นใบหน้าของเขาได้ ชายผู้นั้นกำลังฉุดกระชากเด็กชายตัวน้อยคนเดียวกับที่เธอพบเมื่อหลายวันก่อน ไม่ยากเลยที่จะบอกว่าทั้งสองคงจะเป็นพ่อลูกกันอย่างแน่นอน
“กลับบ้านเดี๋ยวนี้!!”
“แต่ผม…!!”
เด็กชายตัวน้อยขืนตัวอย่างสุดกำลัง เฮอร์ไมโอนี่จับใจความได้ว่า ทั้งสองกำลังมีปากเสียงกันเรื่องที่เด็กชายไปเล่นกับเด็กๆ ในห้องที่เธอพาเขาไป
เด็กชายตัวน้อยขืนตัวอย่างสุดกำลัง เฮอร์ไมโอนี่จับใจความได้ว่า ทั้งสองกำลังมีปากเสียงกันเรื่องที่เด็กชายไปเล่นกับเด็กๆ ในห้องที่เธอพาเขาไป
เฮอร์ไมโอนี่คิดว่ามันไม่สมเหตุสมผลเลยที่เด็กคนนี้จะไปเลยยังห้องนั้น เพราะเขาคงจะเหงามากจากการสูญเสียแม่อันเป็นที่รักไป ก็อยากจะมีเพื่อนนั่นไม่ใช่เรื่องผิด แต่คำพูดของชายร่างสูงผมบลอนด์ราวกับจะกีดกันเขาออกจากสิ่งเหล่านั้น และเธอก็ทนเห็นเด็กถูกทารุณไม่ได้ จึงเปิดประตูก้าวเข้าไปหาชายร่างสูงด้วยความไม่พอใจ
แต่เมื่อเดินเข้าไปใกล้พยาบาลร่างผอมสูงก็เดินเข้ามาคว้าแขนเธอทันทีพร้อมกับยื่นแฟ้มเอกสารเล่มใหญ่ให้เธอเซ็นทันที
“คุณหมอคะ รบกวนเซ็นเอกสารนี้หน่อยนะคะ”
เฮอร์ไมโอนี่มองแฟ้มเอกสารในมือสลับกับมองไปที่บุคคลทั้งสอง แต่เพียงไม่นานทั้งสองก็หายตัวไปจากโถงทางเดินเสียแล้ว เป็นจังหวะที่เฮอร์ไมโอนี่เงยหน้าขึ้นจากเอกสารพอดี
เฮอร์ไมโอนี่มองแฟ้มเอกสารในมือสลับกับมองไปที่บุคคลทั้งสอง แต่เพียงไม่นานทั้งสองก็หายตัวไปจากโถงทางเดินเสียแล้ว เป็นจังหวะที่เฮอร์ไมโอนี่เงยหน้าขึ้นจากเอกสารพอดี
“อ้าว ไปไหนซะแล้ว?”
“อะไรหรอคะ?”
“ป่าวจ่ะ อ่ะนี่เซ็นเสร็จแล้ววันพอแค่นี้นะ ฉันไปล่ะ”
พยาบาลโค้งให้เธอนิดหนึ่ง เฮอร์ไมโอนี่กระชับกระเป๋าในมือก่อนจะหายตัวไปจากตรงนั้นทันที
พยาบาลโค้งให้เธอนิดหนึ่ง เฮอร์ไมโอนี่กระชับกระเป๋าในมือก่อนจะหายตัวไปจากตรงนั้นทันที
เฮอร์ไมโอนี่หายตัวมาที่ตรอกเล็กๆ ไร้ผู้คนบนถนนในเขตชุมชนเมืองของพวกมักเกิ้ล ร่างบางเดินแผงตัวกลมกลืนไปกับฝูงชนไปเรื่อยๆ อย่างไม่รีบร้อน ดื่มด่ำกับบรรยากาศแสงไฟ และผู้คนในยามค่ำคืน ที่ราวกลับไม่เคยหลับใหลของมหานครแห่งนี้
เฮอร์ไมโอนี่เดินเข้าไปในร้านเบเกอร์รี่ที่ตกแต่งอย่างเรียบง่าย ด้วยความคุ้นเคยก่อนจะเดินไปที่เคาเตอร์เพื่อเลือกของหวานเมนูที่วางไว้
“สวัสดีค่ะ วันนี้มาคนเดียวหรอคะ” พนักงานผิวสีทักทายเธออย่างเป็ฯมิตร
“ค่ะ วันนี้กลับค่ำเลยไม่อยากรบกวนเขาน่ะค่ะ” เฮอร์ไมโอนี่หมายถึงเฟร็ด และพนักงานหญิงคนนั้นก็รับรู้ทันที
“อ๋อ วันนี้รับอะไรดีคะ?”
“เอาเป็น …บลูเบอร์รี่ชีสเค้ก 2 ชิ้น แล้วกันค่ะ”
“รอสักครู่นะคะ” และพนักงานก็กลับมาพร้อมกับถุงที่ภายในบรรจุเค้กหน้าตาน่าทานไว้ 2 ชิ้น
“โอกาสหน้าเชิญใหม่นะคะ!” เสียงพนักงานเอ่ยอย่างร่าเริง เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มบางๆ ให้ก่อนจะเปิดประตูเดินออกมาจากร้าน รถสปอร์ตคันหรูก็พุ่งเข้ามาชนร้านเบเกอรี่อย่างแรง จนกระจกหน้าร้านแตกกระจาย สร้างความแตกตื่นให้คนให้ผู้คนในร้านอย่างมาก และข้างกันนั้นก็มีร่างหญิงสาวในชุดทำงานเปื้อนเลือดนอนแน่นิ่ง
โดยข้างๆ เธอมีกล่องบลูเบอร์รี่ชีสเค้กหล่นกระจายอยู่…!!!
......................................................................................................
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น